Graaiende lijkhanden in een afgrond, lekker

Het is mijn beurt om wacht te houden. Ik laat de anderen slapen en nestel me met Yuriko bij het vuur. In gedachten verzonken streel ik Yuriko door haar vacht. 'Wat moeten we doen Yuriko?' Vraag ik ongelukkig. Ze zucht. 'Ik weet het niet, maar ik weet wel dat jullie een perfecte vrienden groep zijn. We vechten ons er wel door heen.' Zegt geruststellend. Tranen wellen in me op en ik hou ze niet tegen. Er is nu toch niemand buiten Yuriko die kan zien dat ik me zwak opstel. Ik begraaf mijn gezicht in haar vacht en ze legt troostend haar kop in mijn schoot. 'Ik wil naar huis Yuriko. Ik... ik ben bang.' Beken ik dan. Zo, dat is eruit. Yuriko geeft me bemoedigend een lik. 'Tessa, je bent het dapperste meisje wat ik ooit heb ontmoet, ik weet dat je het kan.' Zegt ze vertrouwd. Met een betraand gezicht kijk ik haar aan. 'En weet je, het belangrijkste is denk ik dat we elkaar hebben.' Zegt ze dan. 'Hey gaat het?' Klinkt de stem van Yue. Verschrikt draai ik me om. 'Wat doe jij nou?' Vraag ik verward. 'Ik kan niet slapen, dan ga ik altijd wandelen.' Zegt Yue zacht. Ik haal opgelucht adem. 'Maar gaat het?' Vraagt ze onderzoekend, haar grote bruine ogen staan bezorgt. Ik knik en veeg driftig over mijn wangen. Goed, ik heb mijn 5 minuten zwakte gehad, nu was het klaar. Ik stond vastberaden op. 'Kom, we moeten nu verder.' Zeg ik dapper. Ik wek de anderen en in 10 minuten hebben we ons kamp afgebroken en de tassen geordend. Ik weet niet wat er vannacht gebeurt is, maar ik ben veranderd. Ik voel me sterker en... zelfverzekerder. Dan piept Yue haar hoofd om de hoek. Shit, daar had ik niet aan gedacht, we konden dit kleine meisje toch niet in ons gevaar meetrekken? Ik loop naar Jake. 'Wat doen we met Yue? We kunnen haar moeilijk meenemen naar Kronos.' Fluister ik. Jake zijn gezicht betrekt. 'Ik weet het niet.' Mompelt hij. Eric komt erbij staan. 'We weten niet wat we met Yue moeten doen.' Legt Jake snel uit. Eric denkt even na. 'Ik denk dat we haar mee moeten nemen,' Ik wil protesteren maar hij onderbreekt me. 'nee luister, wij kunnen haar beschermen en we kunnen haar niet hier onbeschermd achter laten, zogenaamd veilig voor Kronos maar in bereik van al die monsters.' Ik slik mijn woorden in, daar heeft hij een punt. Ik zucht. 'Goed, dan gaat ze mee.'

Na 1 uur lopen komen we bij een afgrond. 'Zeg me alsjeblieft dat we niet weer hoeven te springen.' Zegt Sera benauwd. Ingrid haar gezicht begint enthousiast te stralen. 'Cool, de vorige keer was echt amazing.' Opgewonden loopt ze naar de rand en haar gezicht betrekt. 'Holy quacamoly, vergeet wat ik gezegd heb.' Zegt ze terwijl ze snel bij de rand vandaan loopt. Nu kan ik mijn nieuwsgierigheid ook niet meer bedwingen en behoedzaam loop ik naar de rand. Dit is geen afgrond waar je geen hand voor ogen ziet. Dit is een afgrond met scherpe spiesen en... Ik slaak een gil van afschuw. 'Wat is er?' Vraagt Jake bezorgt. 'Dat... dat waren... dat waren lijkhanden.' Zeg ik trillend. 'Lijkhanden?' Yue kijkt bang. Ik pak geruststellend haar hand. 'Hey, je hoeft niet bang te zijn, wij beschermen je.' Zeg ik zacht. Ze pakt mijn hand stevig vast en Amy pakt haar andere hand. 'Goed, waar nu heen?' Ik haal mijn schouders op en begin de rand van de afgrond te volgen. En dan opeens doemt er een enorm Kasteel/ spookhuis op.