Chapter 1.1

Het begon allemaal met een stom idee van mijn moeder, toen ik op een middag in de zomer lui op de bank lag. 'Catherine,' zei ze, en ik keek verbaasd op, aangezien mijn moeder me nooit Catherine noemt.
'Je ligt al de halve week op die bank,' verzucht ze. 'Ga eens wat doen.' Langzaam rek ik me uit, en ga rechtop zitten. 'Ik doe iets. Ik praat met mijn vriendinnen over hun geweldige vakantie in Spanje, Portugal of Italië, terwijl ik hier thuis zit opgesloten.' Verwijtend kijk ik mijn moeder aan, die met haar handen op de bank leunt. 'Dit is ook niet het beeld dat ik in mijn hoofd had voor de vakantie, en dat weet jij ook.' Ongelukkig knik ik. 'Stomme papa,' grom ik, en stuur een verdrietige smiley naar Alex toe, die net een foto van haar zonnige uitzicht stuurde.
Direct zet mijn moeder haar stekels op. 'Daar kan je vader ook niets aan doen, Cat. Je weet hoe belangrijk zijn werk voor hem is.' Ik glimlach zo ontwapenend mogelijk. 'Mam, rustig. Dat weet ik heus ook wel. Maar ik baal er wel van.' Met een zucht gaat ze naast me zitten, en aait me over mijn haar. 'Ik zou dat ook graag willen, liefje.' Ik duw haar hand weg. 'Niet doen,' zeg ik. Snel probeer ik mijn haar weer te fatsoeneren.
'Mag ik nu weer verder gaan met me vervelen, alsjeblieft?' Verlangend kijk ik naart mijn mobiel, die een paar centimeter buiten mijn handbereik op de bank ligt, waar ik hem zonet nog naartoe had gegooid. Geen slimme zet, is mijn conclusie achteraf.
Even licht mijn moeders gezicht op, alsof ze net een briljante uitvinding heeft gedaan. 'Je zou brieven naar iemand moeten schrijven,' zegt ze opgewonden, en ziet er uit alsof ze op het punt staat in haar handen te klappen en een vreugdedansje te dansen, wat echt niets voor haar zou zijn. Dat is nou typisch een actie voor mij. Met een vies gezicht kijk ik haar aan. 'Brieven? Als in handgeschreven dingen die je in de brievenbus doet?' Teleurgesteld kijkt ze me aan. 'Ik dacht dat jullie dat tegenwoordig romantisch vonden.' 'Dat vinden we ook,' leg ik mijn moeder geduldig uit. 'Als een jongen ons die brief schrijft.'
Niet-begrijpend kijkt ze me aan. 'Wat is dan het probleem?' Ik haal mijn schouders op. 'Gewoon. Het is een brief,' zeg ik, en leg nadruk op het woord brief. Wanneer ik besef dat mijn moeder het niet gaat snappen, zucht ik diep. 'Laat maar.' Ik ga weer op de bank liggen, pak mijn mobiel en open het Whatsappgesprek met Alexandra, of te wel Alex.

Cat: Raad eens wat mijn moeder wil dat ik ga doen?
Alex: Uhh... Dat je je kamer opruimt?
Cat: Nee, haha. Iets heel anders.
Cat: Heb je een idee wat?
Alex: Ja, maar dat is vast niet goed, jou kennende :p
Alex: So... Tell me!
Cat: Nee. Gehehe. *Evil lachje*
Alex: Gemenerd! Just tell me!
Cat: Okay, haha.
Cat: Mijn moeder wil dat ik brieven ga schrijven.
Alex: Wat??
Cat: Same.
Alex: Echte brieven? Als in pen en papier?
Cat: Ja! Jij snapt mijn probleem tenminste.
Alex: Dat is awesome!
Alex: En romantisch.
Alex: Omg, straks vind je de Love Of Your Life!
Alex: Stel je voor, Cat!
Cat: *Hele diepe zucht.*
Cat: Jij bent al net zo hopeloos als mijn moeder.
Cat: Gekkie :p
Alex: Jij bent gewoon raar, haha.
Cat: Maar kijk, dat is niets nieuws.
Cat: Dat wist iedereen al lang, (:
Alex: True.
Alex: But I love my crazy bestie.
Cat: And your crazy bestie loves you back.
Alex: (:
Alex: We gaan naar het zwembad, dus ik moet gaan.
Alex: Knappe jongens spotten (;
Cat: Ontvoer me alsjeblieft.
Alex: Ik zal mijn best doen.
Cat: Hahaha.
Cat: Have fun! xx

Verveeld draai ik me om, waardoor ik bijna van de bank af val. Mijn moeder kijkt me alleen maar aan, wat eerlijk gezegd nog erger is dan als ze iets zou zeggen, aangezien ik toch wel weet wat ze denkt. 'Niet eerlijk,' grom ik, me stevig vastklampend aan de bank om er niet af te vallen. Ik zet mijn voeten op de grond neer, en laat me van de bank af glijden, waardoor ik met een plof op de grond terecht kom. 'Ik ga naar buiten,' deel ik mede aan mijn minimale publiek, bestaande uit mijn moeder, mijn cat, de was en het meubulair. En heel misschien de buurman die toevallig net naar binnen kijkt.
Eenmaal buiten, vraag ik me af wat ik in hemelsnaam buiten doe. Na een tijdje doelloos door de tuin te hebben gelopen, ga ik op een van de tuinstoelen zitten, en ga naar Instagram toe, op zoek naar een of andere app waarmee je met mensen kunt praten. Kik komt als winnaar uit de ronde "Welke app zal ik nou eens gaan gebruiken?" Terwijl ik het installeer, bedenk ik dat mijn moeder het vast niet eens is met deze variant op brieven schrijven. Ik grijns breed. Dat wordt een nog grotere reden om Kik juist wel te gaan gebruiken.
Ik scrol door de reacties, en kijk of heel vies, of krijg een enorme lachbui. Al die reacties zijn van nogal dorstige jongens en meisjes, en ik begin me af te vragen of dit eigenlijk wel zo'n goede keuze was. Wanneer ik bijna de moed opgeef, zie ik opeens een normale reactie. Blij doe ik een dansje om mijn tuinstoel heen, wat vreemde blikken oplevert van de vogels om me heen.