De Zuidelijke Waterstam - 75

Want dat ze geen andere vuurnatiecommandant meer zouden aanvaarden, was duidelijk en ook erg begrijpelijk.

Jirou gedroeg zich beter dan ik had durven hopen en de opbouw van de stam ging met grote sprongen vooruit, terwijl ook de helings en sturingslessen verder gingen. Ik betrapte wel een paar keer een spelend kind dat aan het sturen was buiten de lessen om, wat ik nog steeds niet toestond als het niet voor de opbouw van de stam diende, maar straffen deed ik niet. Iedere keer waren de moeders er verbazend snel bij wanneer ik een kind erop aansprak dat het iets deed wat niet mocht.
Van Keylina kreeg ik het antwoord dat ze akkoord was met mijn voorstel over de belastingen en dat we dus voortaan nog maar de helft van de gebruikelijke som aan de stam zouden vragen. De rest zouden we persoonlijk bijleggen en ook Yue wilde wel bijspringen; we zouden het uiteindelijk terugvorderen van de commandant.
In de stam raakten ze langzaam aan mijn aanwezigheid gewend en stilaan durfden ze me ook af en toe een kleinigheid te vragen, al was het maar om even uit de weg te gaan waar ze moesten werken.

Samen met Yue stond ik twee weken later glimlachend toe te kijken. De meeste stamleden waren volop in de weer om de laatste hand te leggen aan het verbouwen van de iglo’s. In één van de grootste iglo’s gaven Katara en Sicho’s vrouw nog een helingsles. Er waren geen mensen meer die nog verzorging nodig hadden van verwondingen die door de commandant en zijn soldaten waren toegebracht, al hadden sommigen nog wel littekens. De enige twee gewonden die er nog waren, waren gewond geraakt tijdens het vissen.
Intussen liet ik hen trouwens ook zelf weer gaan vissen en eten gaan kopen in het aarderijk van het geld dat we toegestuurd hadden gekregen. Er was nog lang geen overvloed, maar ze kwamen eindelijk weer toe, ze hoefden niet meer iedere avond met honger te gaan slapen.