Oh goden, ik moet de jongen die ik haat vermoorden maar ik kan het niet

Ik sta tegenover Casper. Hij kijkt me woest aan, en ik zal het nimmer, never, nooit niet hardop zeggen maar ik was bang voor hem, en niet zomaar bang, nee, ik stond doodsangsten uit. Gelukkig heb ik op het kamp geleerd nooit te laten zien hoe ik me voelde en altijd te glimlachen. De zilveren wapenuitrusting van Casper schittert in het kleine beetje licht wat in de arena schijnt. Wat ga ik doen? Ik bedoel ik heb geen bescherming en geen wapens en hij wel. Oh goden, hij ziet me vast maar al te graag sterven. Maar ik ga niet vechten, niet voor Nyx.
'Goed, ik denk niet dat Apollo nog aan je denkt Jazz.' Zegt Nyx zoetjes. Gealarmeerd kijk ik haar aan, geen slim idee want het word zwart voor mijn ogen en alleen dankzij mijn vastberadenheid val ik niet flauw. Dan schijnt er opeens een fel licht en ik zie hoe Casper en Nyx gelijk hun ogen stijf dicht knijpen maar het licht deert mij niet. Dan trekt het licht weer weg maar ik kan alles perfect zien. "Je hebt nu Apollo zicht, zelfs in de donkerste tijden, kan jij het licht zien." Klinkt de stem van Apollo door de zaal. Nyx schreeuwt allemaal verwensingen naar de onzichtbare Apollo maar ik voel me sterk. Als ik omlaag kijk heb ik een borst kuras van niet goddelijk brons, maar goddelijk goud aan. In de borst kuras staan allemaal zonnen gegraveerd. Op mijn rug hangt Atropes, mijn boog, hangt weer vertrouwd op mijn rug en aan mijn zij hangt nog een glanzend zwaard. Mijn lange bruine haren zijn naar achter gevlochten met gouden draden. Op mijn pols was een tatoo van een prachtige zon, die omringd was door muzieknoten en een lier, verschenen. Als kers op de taart verscheen er naast me een bruine eenhoorn hengst, hij brieste opgewonden. Ik grijnsde triomfantelijk en steeg op. 'Sorry, zei je wat Nyx?' Ze vloekt en haalt dan diep adem. 'Goed, laat het gevecht beginnen.' Riep ze toen. WAT? Ze gaat gewoon door? Ik had gehoopt dat ze even uit het veld geslagen zou zijn maar nee hoor. Casper komt op me af gegaloppeerd. 'Dankzij wil mijn bloedeigen zus me niet meer zien.' Schreeuwde hij woedend. Was dat waar? Nou dat maakt niet uit. 'Alsjeblieft Casper laat me je geen pijn doen.' Zeg ik smekend. Hij snuift minachtend terwijl hij nog steeds op me af galoppeerde. Lyra, Jackie, Buddy, Skyfall Argus, Abby en de jongen van wie ik de naam kwijt ben vergeef het me. Denk ik verdrietig. Ik ga de strijd niet aan. Ik knijp mijn ogen dicht en dan komt het punt dat Casper zijn zwaard punt mijn borst kuras raakt.

Er zit kracht achter de slag, dat zeker, maar niet al zijn kracht. Verbaasd doe ik mijn ogen open en zie dat Casper me verbijsterd aankijkt. 'Waarom vecht je niet?' Vraag hij vertwijfeld. 'Ik kan het niet.' Fluister ik. Oh goden, ik moet de jongen die ik haat vermoorden maar ik kan het niet. Top punt van de dag. 'Wat staan jullie daar nou? Vermoord elkaar.' Roept Nyx verveeld. 'Luister eens,' Zeg ik terwijl ik me tot Nyx wend. 'Ik zal 3 keer een onschuldig iemand vermoorden,' Nyx haar wenkbrauwen schoten even verbaasd omhoog maar vormden gelijk weer een frons. 'Oh ja? En wanneer ga je dat doen?' Ik kijk haar minachtend aan en met de kracht van mijn vader kan ik haar rechtstreeks aan kijken. Er glijd een triomfantelijke blik over mijn gezicht. Ik ging iets heel doms doen, maar ja, dat is mijn specialiteit. 'Wanneer dan?' Schreeuwt Nyx. Ik grijns. 'Nu niet, nooit niet en dan niet.' En dan val ik met Atropes een godin aan.