- 14 -

Na het schoolreisje had Percy een hoop nieuwe ontwikkelingen om over na te denken, maar weinig tijd om aan zulke overpeinzingen te besteden. Dat Wesley en Lucy ergens van overtuigd leken, betekende niet dat hij Oliver daar zomaar aan kon houden. Dat was ongeveer hoever hij kwam voordat hij zichzelf dwong om zijn tijd aan dringendere zaken te wijden. Kerst naderde met grote sprongen, wat dit jaar niet alleen betekende dat hij zich moest laten lekprikken voor het optuigen van de boom, maar ook dat zijn zorgen over hoe de feestdagen er voor zijn dochters uit zouden zien zonder moeder iedere dag toenamen.
      Aan Lucy viel in ieder geval niets te merken. Zodra de winkels weer winterse decoratie in hun etalages begonnen uit te stallen, had zij bijna geen dag voorbij laten gaan zonder te vragen hoeveel nachten ze nog moest slapen tot Kerst, dus wat dat betrof was er geen verandering ten opzichte van het voorgaande jaar. In Molly’s brieven las Percy ook niets wat hem een specifieke reden gaf voor slapeloze nachten, maar hij bleef onrustig zonder goed te begrijpen waarom. Hij zou er onderhand aan gewend moeten zijn dat hij allerlei dingen opeens in zijn eentje moest regelen, dacht hij. Niets was minder waar, zoals maar al te goed bleek toen hij kerstinkopen probeerde te doen en zowaar door een verkoopster erop werd aangesproken dat hij er een beetje verdwaald uitzag. Verdwaald was niet een woord dat vaak op Percy Weasley van toepassing was geweest bij dat soort kleine, goed planbare taken.
      Meer dan eens overwoog hij Oliver om hulp te vragen. Het zou zo simpel zijn hem een uil te sturen, maar iedere keer waagde hij het op het laatste moment toch net niet. Oliver was de leraar van zijn dochter en het zou erg slecht van Percy zijn als hij Oliver vroeg zijn professionaliteit aan de kant te schuiven omdat hij zelf eenzaam was. Hij bleef in zijn hoofd herhalen dat hij dat niet kon maken, zelfs al leken alle signalen van Olivers kant positief te zijn.
      Het was om meerdere redenen een opluchting toen de kerstvakantie eindelijk aanbrak en het tijd werd om Molly op te halen van het station in London. Ze waren aan de late kant, omdat Lucy haar handschoenen niet had kunnen vinden, dus de trein kwam net tot stilstand toen ze het perron op liepen, half rennend. “Papa?” vroeg Lucy, die de hele middag verrassend stil was geweest.
      “Ja?” Percy legde een hand op Lucy’s wollen muts om haar te stoppen en zeker te weten dat hij haar niet kwijt zou raken in de mensenmassa. Hij keek over wat hoofden heen naar de trein, maar hij kon niet veel zien, dus hij hoopte dat Molly hen zou vinden.
      “Is het waar dat bijen in de winter alle mannetjes doodmaken en bijenvrouwtjes daarna bij elkaar kruipen omdat dat warm is?”
      Percy was even van zijn stuk gebracht. “Wat? Lucy, hoe kom je daarbij?”
      “Ik heb het gelezen in jouw grote dierenboek.”
      “Dan zal het waarschijnlijk waar zijn.” Hij trok haar muts een stukje omhoog zodat ze hem zou aankijken. “Je weet dat mensen dat soort dingen nooit zouden doen, toch? Jij bent geen bij, dus je hoeft niet bang te zijn.”
      Lucy ontspande zichtbaar. “Natuurlijk wist ik dat,” loog ze. Percy maakte een mentale notitie dat hij haar een ander boek moest geven om in te bladeren nu ze leerde lezen. “Jouw boeken zijn veel leuker dan die van mama.”
      Percy staarde haar verbouwereerd aan. Hij vroeg zich af of ze zelf door had dat dit de eerste keer sinds Audreys vertrek was dat ze haar moeder zo terloops in een gesprek had genoemd, zelfs al ging het alleen om de boeken die ze had achtergelaten en die dus nog thuis op hun boekenplanken stonden. “Dat zeg je alleen omdat in mijn boeken meer plaatjes staan,” antwoordde hij uiteindelijk, een tikkeltje te laat.
      “Papa!” Dit keer was het niet Lucy die hem riep. Percy draaide zich om en daar was ze, Molly, slepend met haar veel te grote hutkoffer en met een glimlach van oor tot oor. Hij vertrouwde zichzelf niet helemaal met woorden, dus hield hij zijn armen open. Ze stortte zich er met een lach in en het was waarschijnlijk gedeeltelijk Percy’s verbeelding, maar Merlin, hij had kunnen zweren dat ze een heel stuk gegroeid was in de paar maanden dat hij haar niet had gezien. Hij voelde zich oud.
      “Hoe is Hogwarts voor mijn grote meid?”
      “Het is zo gaaf, papa!” mompelde Molly tegen zijn jas. Percy had het gevoel dat er een gewicht van hem af viel dat hij daarvoor niet eens had opgemerkt. Toen Lucy zich ook nog met een aanloopje in hun knuffel wierp en Percy en Molly daarmee bijna omver gooide, moest Percy opeens een paar keer heel snel knipperen.