- 13 -

Na het eten waren alle kinderen weer volledig hun hyperactieve zelf, wat betekende dat het tijd was voor het middagprogramma. Voor de begeleiders was dit gedeelte van de dag gemakkelijker dan de ochtend; het enige wat ze hoefden te doen was de kinderen loslaten op een gigantische speeltuin met sprookjesthema. Percy, Oliver en Wesley hingen rond een bankje dat wegens de gunstige locatie werd gekozen als centraal ontmoetingspunt.
      Percy zat op de bank en vroeg zich af of de kinderen überhaupt hadden gehoord dat Oliver hen op het hart had gedrukt om naar die plek terug te komen als er iets was, toen er bewijs kwam dat dit verrassend genoeg bevestigde. Een van de jongetjes, Ben, had het voor elkaar gekregen om al binnen de eerste twintig minuten al uit een klimrek te vallen. Hij hield zich dapper en huilde niet toen hij naar hen toe kwam, maar er zat een scheur in zijn broek en hij had een flinke schaafwond op zijn knie.
      Oliver vertrok met Ben naar de EHBO post om een pleister te halen, dus Wesley liet zich naast Percy op het bankje vallen. “Ik zweer dat ik dol ben op kinderen,” zuchtte hij, “maar een stand-by functie zou soms toch heel handig zijn.”
      “Dat heet slaap.”
      Wesley lachte. “Ik weet niet hoe het zit met jouw model, maar het mijne mist een duidelijk gelabelde knop daarvoor.”
      Percy wilde net antwoorden, toen hij Lucy hun kant op zag komen, absoluut niet op stand-by. Ze verbaasde Percy door vastberaden op niet hem, maar op Wesley af te komen. “Papa van Thomas?” vroeg ze, toen ze vlak voor hem stopte. Ze leek de onschuld zelve, maar Percy kende haar al letterlijk haar hele leven, dus hij wist wel beter.
      Wesley keek Percy aan, ook niet zeker wat hij hiervan moest maken, en glimlachte naar Lucy. “Je mag me Wesley noemen.”
      Lucy knikte goedgehumeurd. “Oké. Wesley, je moet weg.”
      “Lucy!” riep Percy, op hetzelfde moment dat Wesley verrast in de lach schoot.
      “Waarom moet ik weg? Heb ik iets verkeerd gedaan?”
      Lucy keek langs Wesley heen en trok aan een lok van haar haar. “Dat weet ik niet, maar wil je me helpen met zandtaartjes bakken? Nu?”
      “Tegen zo’n uitnodiging kan ik uiteraard geen nee zeggen.”
      Percy keek geamuseerd maar nog steeds erg verward toe terwijl Wesley opstond en zich door Lucy mee liet trekken. Lucy leek haast te hebben. De reden daarvoor begon Percy pas te dagen toen hij Ben opeens achter hen aan weer de speeltuin op zag schieten en Oliver Wesleys lege plek innam. De plek waar Lucy hem net van had verjaagd met al de subtiliteit van een mini-stormram. Percy moest moeite doen om een geschokte lach te onderdrukken. Eerst Wesleys voortdurende opmerkingen en nu zijn eigen dochter.
      “Is het gelukt?” vroeg hij, meer om zichzelf af te leiden dan omdat hij dacht dat er echt iets mis zou kunnen zijn gegaan.
      “Helemaal. Ben heeft een stoere piratenpleister.” Oliver knikte naar de speeltuin. “Heeft jouw dochter nou net mijn beste vriend ontvoerd?”
      “Ik geloof het wel. Sorry. Ik zal zorgen dat ze hem ooit weer teruggeeft.”
      Oliver lachte. “Dat mag ik hopen. Er zou iemand jaloers kunnen worden als je probeert hem te houden.” Percy was bijna blij dat hij net had ontdekt dat zijn zesjarige dochter probeerde hem aan haar leraar te koppelen, want hij was nu niet meer gemakkelijk van zijn stuk te brengen. Een paar tellen later leek het ook tot Oliver door te dringen wat hij net had gezegd, want hij kleurde iets roder dan hij normaal was. “Ik bedoel Helena, natuurlijk.”
      “Natuurlijk,” stemde Percy gladjes in. “Ik heb nooit iets anders aangenomen.”