- 12 -

De bestemming van het schoolreisje was net zo modern als het feit dat de klas magische kinderen erheen werd getransporteerd via een muggle bus. Het was een soort pretpark gericht op kinderen van de leeftijd van Lucy en haar klasgenoten, waar het nageslacht van volbloed tovenaars en heksen iets kon leren over de sprookjes die onderdeel waren van mugglecultuur. Het was het eerste park van zijn soort in Groot-Brittannië, maar waarschijnlijk niet het laatste, vermoedde Percy, gezien hoezeer er in de naoorlogse politiek door het Ministry nadruk werd gelegd op begrip en verdraagzaamheid onder alle bevolkingsgroepen. Muggle Studies voor een bepaalde periode verplicht stellen was nog maar het begin van de hervormingen in het onderwijs.
      Het park was echter minder overweldigend in zijn boodschap dan Percy had gevreesd. Er was een looproute die de kinderen meevoerde langs verschillende sprookjes, telkens uitgebeeld door poppen achter glas die een verhaaltje vertelden als je op een knop drukte. Bij de meer populaire en bekende verhalen, zoals Sneeuwwitje en Rapunzel, liepen actrices rond, verkleed als de prinses, en langs het wandelpad waren voldoende speeltuinen om de kinderen een kans te geven hun energie kwijt te raken voordat ze zich weer een paar minuten moesten concentreren. De klas was in drie groepjes gesplitst, elk met zijn eigen begeleider, en ze waren één voor één naar binnen gegaan, zodat er wat tijd tussen de groepen zou zitten. Dat hielp ook enorm om de drukte onder controle te houden.
      De looproute eindigde bij een café, waar een aparte zaal was afgehuurd voor Olivers groep. Oliver zelf kwam als laatste aan met zijn acht duiveltjes, toen Wesleys club al bijna vol zat met patat en knakworst en Percy er net voor had gezorgd dat iedereen die hij onder zijn hoede had een goed gevuld bord had gekregen. Hij maakte bijna een sprongetje van schrik toen hij opeens een hand op zijn schouder voelde.
      “Alles in orde?” vroeg Oliver.
      Percy probeerde niet te blijven hangen bij hoeveel dichter Oliver bij hem stond dan nodig was om een gesprek te voeren. Hij knikte, in plaats van op zijn eigen stem te vertrouwen.
      “Hé, jullie twee.” Wesley zat een eindje verderop aan de tafel en schoof twee borden in hun richting. “Vergeet alsjeblieft niet zelf iets te eten. Ik wed dat er een paar hun kans zullen grijpen om te ontsnappen als jullie flauwvallen.”
      Oliver rolde met zijn ogen en, tot Percy’s snel onderdrukte teleurstelling, liet zijn hand van Percy’s schouder vallen om tegenover Wesley te gaan zitten en een van de borden naar zich toe te trekken. Percy volgde zijn voorbeeld. “Altijd zo dramatisch,” mopperde Oliver halfhartig.
      Wesley wees met een patatje in Percy’s richting. “Zorg dat hij voldoende eet. Ik meen het, hij heeft nog weleens de neiging basisbehoeften te vergeten als hij met andere dingen bezig is.”
      Percy trok zijn wenkbrauwen op. “Hoe moet ik dat in Merlinsnaam doen?”
      “Ik vertrouw op jouw creativiteit. Speel de spaghettiscène uit Lady en de Vagebond na, voor mijn part.”
      Ondanks zijn eigen interesse in de muggle wereld en een jeugd doorgebracht in Arthur Weasleys huis, betekenden die woorden niet veel voor Percy. Oliver scheen de verwijzing echter wel te begrijpen, want Percy kreeg sterk de indruk dat er onder de tafel iemand tegen zijn scheenbeen geschopt werd.
      “Let niet op Wesley,” zei Oliver. “Onzin uitkramen is een van zijn favoriete bezigheden.”
      “Je begrijpt me weer eens volledig verkeerd, Ol. Ik heb maar één doel, en dat is jou voor schut zetten.” Wesley kauwde bedachtzaam op een frietje. “Nou ja, dat, en je een duwtje in je rug geven met je trieste pogingen om iemand - en ik zal geen namen noemen - te ver- Hé, au! Houd je voeten bij je eigen stoel.”
      “Oeps, sorry,” zei Oliver. Hij keek veel te tevreden om iemand te laten denken dat hij het meende. “Ik zou gewoon een patatje naar je hoofd hebben gegooid, maar ik wil geen slecht voorbeeld zijn.” Toen hij Percy’s blik opmerkte werd zijn uitdrukking iets oprechter verontschuldigend. Als iemand met vijf broers en een heel sluw zusje kon Percy hem echter niets kwalijk nemen.
      Hij hield zich bezig met het netjes snijden van zijn knakworst en zocht naar een manier om Oliver te redden. “Naar ik begrijp ben je verloofd met het zusje van Penelope Clearwater? Zij is een oude vriendin van mij.”
      Wesley fleurde op. “Ja, klopt, Helena is Penny’s zusje.”
      “Wat een kleine wereld.” Het was grappig om te zien hoe anders Wesleys houding was wanneer hij het over zijn vriendin had. Percy besloot dat hij misschien toch zo erg nog niet was.
      “Ho, wacht. Als jij goed bevriend bent met Penny, was je vast ook op haar verjaardagsfeest, of niet?” Wesley draaide zich weer naar Oliver, die het korte moment van rust had gebruikt om zijn eten aan te vallen. “Dus dat was waarom je een uur nodig had om drinken te halen?”
      Oliver werd rood, maar dat kon er ook mee te maken hebben dat hij zijn mond vol had. “Hm,” zei hij. Om een of andere reden vond Wesley dat antwoord zo grappig dat hij hardop in de lach schoot.
      Percy had het gevoel dat hij nog steeds een hele hoop dingen miste, maar hij kon zelf ook een glimlach niet onderdrukken.