Hs 20 - Schuld

(door Sven)
Met grote ogen staar ik naar Inge, die bewusteloos voor Leslies voeten ligt. Dit is mijn schuld. Was ik maar niet met dat stomme idee van dat duel gekomen! Chanyeol komt hierheen gelopen, op de voet gevolgd door mevrouw Van Der Meij. "Wat is hier gebeurd?", roept die laatste woedend uit. Ik heb haar nog nooit zo kwaad gezien. Maar eigenlijk kan het me toch niks schelen. Er is Inge wat overkomen, en dat is mijn fout! "Stop met staren, allemaal! zorg er gewoon voor dat er voor haar gezorgd wordt!", schreeuwt Lynn kwaad uit. Mevrouw Van Der Meij knikt en gaat naar binnen om hulp te halen. "Dit is jouw schuld!", schreeuwt Leslie me toe, en ook al weet ik dat het waar is, wil ik dit niet van hem horen.

Even later ligt Inge in het ziekenlokaaltje van RMA. Ben, een dokter uit de buurt is nu bij haar om haar te onderzoeken. Ben is een oud-leerling van deze school, hij heeft dus ook magie. Leslie, Lynn, Chanyeol, Silke, Sammantha en ik wachten hier, voor het kamertje op de uitslag van het onderzoek. Ik hoop zo dat er niks ernstigs is. Ik weet dat ik een zware spreuk gebruikte, die eigenlijk verboden is, maar ik liet me meeslepen met mijn woede voor Leslie. Hij is gewoon zo vervelend. Ben komt het kamertje uit. Meteen klampen we hem aan. "Hoe gaat het met haar?", vraagt Sammantha. Ben kijkt bedenkelijk en begint dan te praten: "Ze ligt in een illusiecoma. Dat wil zeggen dat ze in een soort coma ligt, maar één veroorzaakt door magie. Ik kan niet zeggen of ze snel zal ontwaken. Dat hangt van haar af. Er is iets dat haar in de weg zit om terug bij bewustzijn te komen. Ik kan nu nog niet meer zeggen, maar ik kom elke dag hierheen om te kijken hoe het met haar gaat." "Maar ze wordt nog wel weer wakker, toch?", vraagt Silke angstig. "Het spijt me, maar dat hangt echt van haar af. Het is mogelijk dat ze morgen zal ontwaken, maar het is ook mogelijk dat ze helemaal niet zal ontwaken", antwoordt Ben en hij slikt even ,"Het spijt me, meisje." "Mogen we bij haar?", vraagt leslie met tranen in zijn ogen. "Ja, maar, maar één iemand tegelijk." "Ik eerst!", zegt Leslie en hij gaat het kamertje binnen. De woorden van de dokter spoken door mijn hoofd.
Het is mogelijk dat ze morgen zal ontwaken, maar het is ook mogelijk dat ze helemaal niet zal ontwaken.
Ik moet haar zien. Het zou gewoon niet goed voelen om morgen te vertrekken zonder bij haar te zijn geweest.

Het is ochtend. Ik ben gisteren niet meer bij Inge kunnen gaan, omdat Leslie de hele tijd bij haar was en er mag maar één iemand tegelijk binnen. Even is hij weggegaan, maar toen ging Lynn direct binnen. Ik hoop dat ik haar deze ochtend nog kan zien, voor ik weg moet. Het is nog heel vroeg. Ik neem aan dat ik nu wel voor Leslie bij het ziekenkamertje zal zijn. Ik ga erheen, maar daar aangekomen, zie ik Leslie net uit het lokaaltje komen. Hij ziet mij ook. "Wat doe jij hier?", vraagt hij. Het klinkt verwijtend. "Sliep je daar?", vraag ik verbaasd. "Ja, duh! Ze is mijn vriendin, ik hou van haar, ik heb alles over voor haar", antwoordt Leslie ,"Maar het is beter voor haar als jij niet bij haar binnen gaat. Jij hebt al genoeg aangericht! Dankzij jou ligt ze nu hier!" "Je kan me niet verbieden bij haar langs te gaan!", schreeuw ik woest uit ,"Ze is je eigendom niet!" "Nee, dat klopt", zegt Leslie ,"Maar ik weet wel wat goed voor haar is! Verdwijn!" Ik draai me woedend om en ren weg. Het spijt me, Inge...

"Ik ga jou ook missen, Alessandro!", zeg ik. Nu heb ik van iedereen afscheid genomen. Op één iemand na... Ik staar naar het raam van het ziekenzaaltje. Ik vind het zo erg dat ik haar nu niet meer heb gezien. Maar met Leslie valt niet te praten.
"Sven, kom je nog?" "Ja, pap", antwoord ik en ik draai me om, naar mijn vader toe, weg van RMA. Ik kijk over mijn schouder nog een keer om naar deze bijzondere school, maar met mijn gedachten zit ik bij Inge. Ik voel me zo schuldig. Kon ik haar dat maar vertellen, maar Leslie bewaakt haar als een waakhond. "Sven!", schreeuwt mijn vader opnieuw. Ik knik en stap in de auto. Kon ik de tijd maar terugdraaien...