Five

'Niet te geloven, je bent zo mooi en volwassen.' bevestigde mijn lieve tante Lise voor wel de honderste keer. 'malle Lise toch.' lach ik. Ze schenkt nog wat van haar vanille thee bij me in. 'Het is zo raar Lise, ik ken hier bijna niemand meer.. echt.' In mijn tante's gezicht waren vouwen geprint. 'Lieverd, ik weet dat het een heel poosje geleden is, maar je moet proberen om weer oude contacten te herstellen en... wees sociaal.'
'Ja weet ik. Ik ga dinsdag met mama mee naar haar boekenclubje, en binnenkort is Jeanie ook weer terug in Duitsland, je weet wel, dat meisje waar ik over geschreven heb.' glimlach ik. 'Maar goed ook, en dat boekenclubje, wat houdt dat in? suiker?' ze neemt al een suikerklontje klaar. 'Ja graag. Wel, het is een clubje waar mama in zit, samen met een paar van haar vriendinnen, ik geloof dat we naar ene Simone gaan. Ze woont hier dicht in de buurt.' antwoord ik wrang. 'Simone? ahja, van de tweeling!' Ik zag aan haar gezicht dat er een inhoud van herinneringen bij haar te binnen schoot. 'Tweeling?' Ik was van nature een nieuwschierig persoon, altijd al geweest. 'Ja, ken je ze niet? Bill en Tom Kaulitz, van Tokio Hotel.' Haar blik was vol pure verbazing toen ik volmondig nee knikte. 'Nooit van gehoord.' Ik hief mijn schouders op. 'Nou ja, je bent wel lang weg geweest, in ieder geval, ze spelen in een bandje, de ene zingt en de andere speelt wat, geloof ik.' legde ze uit. 'Genoeg over onbelangrijke zaken, ik heb een voorstel; wat denk je er van als we morgen gaan winkelen?' stelde ze voor. 'Ja dat is een geweldig idee!' juichde ik haar toe, terwijl ik mijn tas nam. 'Ik moet maar weer eens gaan, ik vind het nog steeds erg vreemd dat het hier in Duitsland zo snel donker is, in Afrika was dat écht niet het geval.' ze begeleidde me naar de voordeur. 'Oke, dus niet vergeten, morgen om twee uur sta je klaar, ik wil meteen kunnen vertrekken oke?' 'jaja Lisje' Ik omhelste haar. 'Tot morgen!' Ik sprong op men fiets. Gelukkig was het weer omgeslagen, het was gestopt met regenen en het schemerde. Onderweg naar huis fietste ik langs een plekje in het park. 'Ons plekje' fluisterde ik zachtjes tegen mezelf. Vroeger spendeerde ik en mijn vrienden hier elke zomer. Het was een mooi stukje open plek, gelegen in het park. Er was niets speciaals aan, geen prachtige bloemenperk, geen kronkelende riviertjes,nee. Het was gewoon een plekje gras. Een paar vierkante meters, vol herrineringen. Ik plaatste mijn fiets tegen een boom en liep naar het plekje toe. Het gras zat vol met kleine kristallen. De regendruppels van de afgelopen regenbui. Ik plante me neer in kleermakenzit en keek even naar de schemering. Ik begon natuurlijk weer te dagdromen, ik was snel afgeleid. Ik hoop dat ik mijn weg hier opnieuw zal vinden. Ach ja.. Ik stond na een tiental minuutjes, die wel uren leken, op. Tijd om naar huis te gaan...