11

De volgende ochtend was ik zoals gewoonlijk aan het wachten op Eva bij ons bankje. Ik was nog niet zeker wat ik wilde doen met het hele Nyblon-ding maar ik dacht dat ik het wel wilde proberen… de trainingen dan. “Hey Soph, what’s up?” vroeg Eva toen ze aan kwam fietsen. Ik haalde mijn schouders op en stapte op mijn fiets. “Niet zo veel. Met jou?” Ook al wilde ik alles wat gisteren was gebeurd ontzettend graag wilde vertellen, leek het mij niet erg slim. Ze zou me toch niet geloven.
“Ze zijn er weer” fluisterde Eva in mijn oor toen we op school aankwamen en de Nybs bij de fietsenstalling zag staan. Zoë zwaaide enthousiast naar mij, maar ik deed net alsof ik het niet zag. Bevreemd keek Eva naar ons tweeën. “Soph. Zwaait ze nou naar ons?” Ik fronsde mijn wenkbrauwen, “Geen idee, ik vind het maar vreemd.” Zoë, niet op school alsjeblieft! dacht ik sterk, hopende dat ze het zou ‘horen’. Blijkbaar werkte dit want ze hield er gelijk mee op. Samen met Eva liep ik naar ons klaslokaal en we gingen op onze plekken zitten. Ik was opgelucht dat we begonnen met geschiedenis, niet dat het mijn favoriete vak was, maar omdat ik het samen met Eva had en zonder hun.
Tenminste, dat dacht ik. Vlak voor de leraar de deur wilde sluiten glipten Zoë en Robin het lokaal binnen. Uitgerekend voor ons waren de enige plekken nog vrij. “Hoi Sophie!” zei Zoë vrolijk terwijl ze op haar stoel ging zitten. “Eh… hey” Zoë stak haar hand uit naar Eva, “Hey! Mijn naam is Zoë, volgens mij hebben wij elkaar nog niet ontmoet!” twijfelend schudde Eva haar hand, “Hi, ik ben Eva.” Robin knikte naar Eva en keek weer naar mij. Gelukkig kondigde de leraar op dat moment aan dat de les begon en draaiden Zoë en Robin zich om. Gelijk trok Eva mij aan mijn arm “Ken jij hun? Hoe dan?” fluisterde ze. Ik bloosde, wat moest ik vertellen? “Ik ehh- kwam ze gister tegen toen ik naar huis fietste. We hebben even gebabbeld en toen ben ik weer weggegaan.”
“Waarom zei je dat dan niet vanochtend? Is er iets gebeurt?” vroeg Eva. Ze was zowel bezorgd als geïrriteerd omdat ik het niet had verteld. Ik begreep haar maar vond het alleen maar vervelender om tegen haar te liegen. “Nee joh, niets gebeurt. Ze zijn wel oké.’’ Antwoordde ik om haar te kalmeren.
“Oké je moet in de pauze álles vertellen!” zei ze opeens gelukkig. Goed geantwoord Sophie. Maar denk er aan, ze mag niets weten van onze wereld! hoorde ik Zoë’s stem opeens in mijn hoofd zeggen. Heeft ze last van stemmingswisselingen? Jemig wat veranderd dat kind snel. opeens verscheen Robin’s stem ook. Was dit een groepsgesprek ofzoiets?
De hele les lang bleven Robin en Zoë babbelen, en het irriteerde mij erg. Ik kon niets terug ‘sturen’ omdat mijn krachten nog niet werkten volgens Mason, maar dat weerhield ze er niet van om hele gesprekken te voeren. Eva merkte ook op dat er iets gebeurde, want iedere keer als ze iets tegen mij zei kon ik maar half reageren omdat ik me niet kon afsluiten van de gedachtenband. Ik moest er maar eens een hartig woordje over spreken met de Nybs.