10

Opeens werd alles zwart voor mijn ogen. Ik kon niets anders doen dan ze sluiten. Dé droom speelde zich voor mijn ogen af. Ik zat weer in het ronde voertuig, en de man en vrouw waren mijn ouders. De aqua-blauwe ogen doken alweer op. Wacht, die had ik eerder gezien! Ik keek Niall aan en zag dat zijn ogen dezelfde kleur hadden. "J-jij was er ook!" Riep ik verbaasd. Hij knikte zachtjes. "Ik mocht eigenlijk niet mee, maar mijn vader kon mijn moeder niet meer vinden in de chaos dus ik ging mee. Mijn vader heeft je uiteindelijk ook neergelegd voor het huis."
"En je moeder?" Niall's ogen verschoven naar de grond. "Zij is vermoord door de Vecronians."
Ik schrok. Wat erg voor hem! Hij verloor zijn moeder door die verdomde Vecronians... wacht eens even, ik was die baby! "Maar... die Agul of hoe jullie het ook noemen had het fout. Ik ben helemaal niet zo 'wijs' en heb helemaal geen krachten!"
"Dat is omdat je ouders een spreuk over je hebben uitgeroepen, vlak voordat jullie landden. Je krachten worden pas geactiveerd rond je 18e verjaardag en dan zullen je Xieblu zichtbaar worden." Mason wees naar de vreemde tatoeages die mijn ouders in de droom ook om hun armen hadden gehad. "De tekens op onze armen zijn de reden voor onze krachten."
Aliëns, spreuken en krachten... het klonk allemaal maar vreemd. "Het is misschien vreemd" beaamde Zoë, "maar ook hartstikke leuk! Bedenk is wat je binnenkort allemaal kunt doen!" Ik keek haar geschrokken aan. Ik had helemaal niets gezegd!
"Dat is dus de gedachtenband. Die hebben wij nu omdat jij die geactiveerd hebt. Als je het toelaat kunnen andere Nyblons je gedachten lezen." Wat?! "Maar... hoe laat je iemand dan niet meer toe?!" Ik wilde helemaal niet dat iemand anders mijn gedachten kon lezen! "Dat doet je onderbewustzijn. Blijkbaar vertrouw je ons genoeg om ons toe te laten! Als je- je krachten ontwikkeld kan je leren hoe je het moet beschermen, maar dat is niet echt nodig hoor."
"Genoeg geleuter, kunnen we nu eindelijk met de training beginnen?" Zei Cameron verveeld. Een glimlach verscheen op Robin's gezicht en ik wist dat ik dit moest herinneren, het zou vast niet vaker gebeuren. Zoë grinnikte, hopelijk niet om mijn gedachten? "Ja, let's go!"
De groep stond op en liep naar het gangetje. "Kom je ook Sophie? Het gaat allemaal om jou he" riep Mason toen ik bleef staan. Ik liep ze achterna en kwam in een lange gang. “Dit zijn onze slaapkamers, daar is de keuken, badkamer en in de ruimte waar je net was is onze trainruimte.” Wees Zoë. Cameron wreef zijn handen tegen elkaar met een grote grijns op zijn gezicht, “Daar zal je erg vaak komen in de komende weken, bereid je daar maar op voor!” Wacht, ging het echt gebeuren? Moest ik gelijk nu ik mijn geschiedenis wist trainen? Waarom gunden ze mij geen tijd….. shit! Tijd! Ik keek op mijn telefoon en zag dat het al veel te laat was. “Ik moest al lang thuis zijn! Dus ehm morgen wel ofzo?” zei ik vlug, voordat ik een andere deur opende die tot mijn geluk de voordeur was. Het was even donker maar hoe meer ik doorliep zag ik dat ik midden in een bos stond. “Sophie wacht!” Schreeuwde Niall en hij rende mij achterna. “Waar zijn we? Waar is mijn fiets?” vroeg ik hem. “We zitten een heel eind van de bewoonde wereld af. Zal ik je naar huis brengen? Dat gaat sneller dan fietsen." Ik knikte, als ik maar thuis kwam!
Twijfelend pakte Niall mijn hand vast en bloosde. Ik kneep mijn ogen dicht en voelde dat ik even later op de knarsende kiezelsteentjes voor de boerderij stond. "Dankj-" Niall was weg voor ik had geknipperd. Oké dan niet.
Ik liep naar de deur toe en zag tot mijn geluk op de klok dat Jojetta en Jack pas over een kwartier thuis zouden komen. Plotseling verscheen Niall weer voor mijn neus, met mijn schooltas in zijn handen. "Ik dacht dat je deze wel zou willen. Je fiets staat in dat schuurtje." Ik glimlachte, "dankjewel!" Niall kreeg ook een glimlach op zijn gezicht maar verdween voor ik in zijn ogen kon verdrinken. Vandaag was een vreemde dag.

34 abo's bij hoofdstuk 10?! That's INSANE!