A ranger/traitor 254

“…en dat was het wel zo’n beetje”, zei Miko uiteindelijk. Zijn keel voelde droog aan. Corn had hem niet een keer onderbroken tijdens zijn verhaal. Miko had zijn best gedaan om een zo gedetailleerd mogelijk verslag te brengen. Daarbij had hij zijn eigen verleden niet verzwegen. Alleen zijn vermoedens omtrent Halt en Corns dubbelganger hield hij wijselijk voor zich.
“Het spijt me dat ik zoveel last veroorzaakt heb”, zei Corn, starend uit het raam.
“Wat? Niets hiervan is jouw schuld.” Corn gaf geen antwoord. “Luister eens. Ik vond het vreselijk om vals beschuldigd te worden door anderen. Ga alsjeblieft jezelf niet valselijk beschuldigen.” Corn zond hem een verdrietige glimlach.
“Dank je. Ik weet zeker dat je een geweldige Jager wordt.”
“En jij ook.” Corn schudde zijn hoofd.
“Ik stop ermee. Als je al kan spreken van stoppen van iets waaraan je nauwelijks begonnen bent.”
“Maar waarom? We sturen je echt niet weg vanwege wat er gebeurd is. Sterker nog met alles hebben we meer dan ooit behoefte aan nieuwe Jagers. Ik weet zeker dat jij…”
“Laat maar Miko. Ik apprecieer echt dat je zoveel vertrouwen in me hebt, maar het is een noodzakelijke beslissing.” Corn staarde naar zijn handen. “Ik wilde echt graag een Grijze Jager worden. Echt. Ik kan het gewoon niet meer. Ik kan niet eens een boog zien zonder te denken aan mijn eerste en enige les in het boogschieten van mijn leraar en hoe machteloos ik me voelde toen ze ons aanvielen en al mijn pijlen mistten. Alleen al het idee dat ik ooit weer die mantel moet dragen, bezorgd me rillingen. Ik ben al bang als ik alleen ben hier in het kasteel, laat staan in een huisje in het bos. Ik kan het niet.” Miko nam Corns trillende handen in de zijnen en opende zijn mond om iets te zeggen, maar Corn onderbrak hem.
“Zeg niet dat het wel goed komt. Dat doet het niet. Niet voor ik te oud ben om nog met de opleiding te beginnen.” Miko schudde zijn hoofd.
“Dat ging ik niet zeggen. Ik wilde je alleen het beste wensen met wat je dan ook gaat doen.” Corn keek hem verbaasd aan, maar toen brak er een glimlach door op zijn gezicht.
“Je weet iemand echt op te beuren.”
“Het begint stilaan een gewoonte te worden”, mompelde Miko en hij hoopte maar dat Corn de blos op zijn wangen niet zou opmerken. “Eerst Tyr en nu jij. Ik wou dat ik net zo goed was in onder een dans met de prinses uitkomen.” En toen gebeurde het onmogelijke. Corn begon te lachen.
Dat was iets waar Miko met plezier vijftig jaar geplaag van Skandiërs en Grijze Jagers voor overhad.