Hoofdstuk 19

Toen het begon te schemeren joegen Ron en Tessa de laatste engelen op en versloegen ze. Het was gebeurd. Allemaal waren ze verslagen. Gelukkig hadden wij wonder boven wonder geen verliezen geleden. Ik lag languit op de grond met mijn ogen dicht. Uit te hijgen en te proberen de verschrikkelijke beelden die ik gezien had te vergeten. Ik voelde hoe iemand naast me neerplofte en opende mijn ogen. Het was Peter, hij leek uitgeput.
'Hai, gaatie?' zuchtte hij. Ik ging kreunend rechtop zitten.
'Ik leef nog, en jij?'
'Hetzelfde.' ik legde mijn hoofd op zijn schouder en zuchtte. Zo bleven we een tijdje zitten in stilte, totdat mijn maag knorde. Allebei moesten we lachen.
'Zullen we dan maar wat gaan eten?' grinnikte Peter. Ik grijsde.
'Mijn maag vind dat een goed plan.' Samen stonden we op. Peter sloeg een arm om mijn schouders en zo liepen we naar het huis. In de woonkamer zaten Teun, Leo en Sara op de bank tv te kijken, Jeroen en Valia stonden in de keuken eten te maken.
'Zooo, kijk eens wie daar zijn!' riep Teun plagerig. Peter en ik verschoten van kleur en stapten snel van elkaar weg. Jeroen grijnsde.
'Nog een stel-in-wording!' deed hij met Teun mee. Ik liep gauw naar de trap en zei,
'Ik ga douchen, ben zo terug.'
'Is goed!' Klonk Valia's stem uit de keuken. 'Maar doe het gauw het eten is zo klaar.' Dankbaar keek ik haar aan en vluchtte oen de trap op. In mijn kamer kleede ik me uit en deed mijn ochtendjas aan. Daarna loop ik naar de badkamer. Ik zet de douche aan en pak een handdoek. Dan doe ik mijn ochtendjas uit en stap onder de douche.