Hoofdstuk 18

Ik tikte de eerste persoon naarst mij op de schouder. Dat was toevalling Ron.
'Wat is het plan?' vroeg ik hem. Hij haalde zijn schouders op,
'Vechten?' hij keek me droog aan. Ik beet nadenkend op mijn lip.
'Goed plan.' ik grijnsde 'Zullen we?' Ron knikte.
'Jap.' meer aansporing had ik niet nodig. Ik slaakte een kreet en rende naar voren. Ondertussen pakte ik mijn minst schadelijke werpmessen, de gewone originele, en schakelde vier engelen uit. Meteen daarop gooide ik een brandende over de eerste rij moordmachines heen. Even bleef ik staan terwil ik naar de ontploffing luisterde, en pakte toen gauw een zwaard van een dode engel. Ik hakte in op de rijen en raakte de tel kwijt, al snel merkte ik dat de anderen ook waren komen helpen. Het was nu bijna te doen. Ongeveer honderd gevoelloze zwaar bewapende moordmachines tegen tien pubers met wapens een vleugels, heel eerlijk. Ik pakte een werpmes waar pepperspray uitkwam en gooide hem midden in een gevaarlijk uitziend groepje engelen. Terwil ze met tranende ogen rondstommelden maakte ik ze ontschadelijk. Daarop gooide ik een ander werpmes naar vijf vliegende engelen, er kwam een verzwaard touw uit het lemmet de ze aan elkaar vastbond en naar de grond trok. Even lachte ik om de hulpeloos spartelende wezen maar algauw vocht ik door. Het zweet liep me in de ogen en bloed gutste uit twee sneeën op mijn wang en in mijn kuit. Hijgend trok ik me terug achter de beschermings koepel. Er snelde een vrouw it het dorpje op me af en bracht me water en verbond mijn wonden. Ik glimlachte dankbaar naar haar oorden ik de fles water leegdronk. Zuchtend stond ik op en pakte mijn wapens weer. Ik hinkte een beetje terwijl ik tot vlakbij de koepel liep. Daar haalde ik iep adem en stortte me weer in de strijd.