# Chapter 02.

Drie maand eerder…

Ik liep over de speelplaats met Renske en Lisa, mijn twee beste vriendinnen, op weg naar de kantine, maar werd plotseling afgeleid door iets. Een flits. Het was helder in de lucht, donder was al uitgesloten en beroemd was ik ook niet dus ik kon niet gestalkt worden door paparazzi. Alhoewel, een cameraflits was het meest logische. Ik keek eens rond en ik zag een jongen op een bankje zitten. Alleen, met een professioneel fototoestel in zijn handen. Ik had hem al een paar keer gezien op dat bankje, altijd met zijn camera en altijd alleen. Ik keek hem voor een lange tijd aan, maar toen onze blikken elkaar kruisten keek ik snel de andere kant op en richtte me terug op mijn vriendinnen die in een of ander gesprek over jongens verwikkeld waren geraakt. Een kwartiertje later zaten we aan een tafel in een hoek van de kantine onze boterhammen op te eten. Ik keek de kantine rond, en ik zag die jongen van daarstraks alleen aan een tafeltje tegen een raam zitten met zijn camera naast zich.
“Renske?” vroeg ik. Zij zou vast weten wie hij is. Ze weet alles van iedereen die hier een maand of langer op deze school heeft gezeten. Ze is net een wandelend jaarboek.
“Ja, Anthe?”
“Weet jij wie die jongen daar is?” Ik wees hem zo duidelijk en subtiel mogelijk aan.
“Wacht even, dat is euh… oh, hoe heet die gast ook alweer? O ja, Jelle Weckx. Hij zit hier van dit jaar pas op school. Hij zit altijd alleen, ik denk niet dat hij hier vrienden heeft, misschien best logisch want hij is raar volgens sommigen. Hij ziet er wel knap uit.”
Ik vond dat hij er helemaal normaal uitzag, niet raar, en heel knap.
“Waarom vindt iedereen dat hij raar is?” vroeg ik. Toen ging de bel. Ik zal nog even moeten wachten op het antwoord van mijn vraag. We stonden op, namen afscheid en liepen elk naar een ander lokaal.

Ik kon me niet concentreren tijdens Engels, ik zat altijd maar aan Jelle te denken. Waarom vond iedereen hem raar? Waarom zit hij de hele tijd alleen? Waarom nam hij de hele tijd foto’s van zijn omgeving? Waarom zag hij er zo goed uit? Tijdens de volgende pauze ga ik meer uitleg vragen aan Renske, nam ik me voor.
“Je bent zo afwezig,” stelde Emilie, het meisje dat in het begin van de les naast me kwam zitten, vast.
“Ja, ik ben gewoon een beetje aan het nadenken.” antwoordde ik met een glimlach. Ik ken Emilie niet zo goed, ik weet enkel dat de jongens uit mijn klas haar een geweldig doelwit vonden om te pesten omdat ze iets kleiner is dan de rest. Die jongens vinden het grappig, ik vind het verschrikkelijk voor haar. Zij zit ook altijd alleen tijdens de pauzes, zou zij wat meer weten over Jelle?
“Ken jij ene Jelle Weckx?” vroeg ik, fluisterend zodat de leerkracht me niet kon horen.
“Nee, nooit van gehoord.” antwoordde ze, peinzend.
“Ben je zeker? Hij zit hier nochtans op school,”
“Er zitten meer dan duizend leerlingen op deze school, ik ken ze daar niet allemaal van hé” grapte ze. Teleurgesteld richtte ik me weer op de leerkracht.