Chapter 1.O15

Eenmaal buiten het kantoor van vader, op een veilige afstand, laat ik een gefrustreerde kreet horen. Meende hij dit serieus?! Ze moest ook net bij mij in het team komen. Waarom niet gewoon bij Burn of Gran? Nu zit ik aan haar vast en moet iemand anders van het team op reserve. Dat wil ik niet! Ik wil mijn eigen team houden zonder dat daar iemand bij moet! Iedereen in mijn team is goed, ik kan ze er niet zomaar uithalen. Ik laat Cara gewoon op reserve staan, dat lijkt me een beter idee. Nee, toch niet. Vader heeft haar er niet voor niets bijgehaald. Ze moet dus wel in een team komen zodat ze kan spelen, niet zodat ze langs de kant kan zitten. Shit.

Ik loop naar de eetzaal, maar daar is ze niet. Ik zou ook niet weten waar ik haar zou moeten vinden. Ze is hier ook nieuw natuurlijk, ze zou makkelijk kunnen verdwalen in het gebouw. Dat gaat dus een lange zoektocht worden. Na een half uur gezocht te hebben heb ik haar eindelijk gevonden buiten. ‘Cara.’ van schrik laat ze de bal, die ze in haar hand had, op de grond vallen. ‘Gazel, ik schrok van je! Hoe gaat het nu allemaal?’ ik schenk haar een dodelijke blik na de laatste zin. ‘Ik kom met een boodschap van vader.’ voor een moment lijkt ze in de war. ‘Vader?’ ze zegt het zacht, waarschijnlijk tegen haarzelf, niet tegen mij. Het kwartje lijkt na een tijdje te vallen als de frons op haar voorhoofd verdwijnt. ‘Wat kom je vertellen dan?’ ‘Je bent bij mij in het team geplaatst. Ik zie je over een half uur in de eetzaal. We hebben een vergadering dan.’ ‘Oh, eh, ja, ik zal er zijn.’ zonder nog iets te zeggen draait ze zich om en snelt ze weg. Die zal er wel net zo blij mee zijn als ik momenteel ben. Alsof we zonder haar niet goed genoeg zijn. Het idee maakt me boos, maar dat is waarschijnlijk precies wat vader denkt.

Een half uurtje later loop ik de eetzaal in. Iedereen van mijn team zit al aan een tafel. Ik word gegroet door iedereen in mijn team en ga aan kop van de tafel zitten. Ik kijk rond maar zie dat Cara er nog niet is. Ik zucht geërgerd. Ik had duidelijk gezegd een half uur. De deur gaat open en Cara loopt binnen. ‘Eindelijk, je bent laat. Ga zitten.’ snel gaat ze op een van de legen stoelen zitten aan het andere uiteinde van de tafel. Mijn team kijkt me vragend aan. ‘Jongens en meisjes, dit is Cara. Ze is nieuw op Alius. Vader heeft besloten dat we niet goed genoeg zijn en we hulp nodig hebben dus ze komt bij ons in het team.’ ik zie dat ik de goede snaren heb geraakt. Mijn team ziet er niet vrolijk uit, ze zijn eerder boos. Mooi, dat zal ze stimuleren om beter te trainen en zo ziet vader in dat we Cara niet nodig hebben. Hopelijk zal ze dan ook overgeplaatst worden naar een ander team. ‘Maar Gazel-sama, we zijn nu met twaalf in totaal.’ ik kijk Beluga aan. ‘Dat klopt, dus ze zal een van jullie moeten vervangen. Helaas, ik wil het ook niet maar het zijn vaders bevelen.’ iedereen kijkt boos naar Cara, wiens schuld het eigenlijk niet is. Ongemakkelijk kijkt ze om zich aan om me vervolgens wanhopig aan te kijken. Ik kijk haar koud aan en kijk van haar weg. ‘Kom we gaan trainen.’