Chapter 1.O14

Samen met Burn liepen we het veld af, alhoewel je kan het meer strompelen noemen. De schoten hadden zeker hun tol geëist. Mijn ribben deed nog meer pijn dan voor deze training. Maar dat is ook wel logisch als je weet dat de rede dat ik die pijn eigenlijk had hetzelfde is als waarom het nu twee keer zo erg is. Twee dagen achter elkaar is het geweest dat ik in het doel stond. Nu weet ik zeker dat ik dat niet nog eens wil. Nooit meer.

Burn en ik scheiden onze wegen aan het einde van de gang en lopen naar onze eigen delen van het gebouw toe. Het is stil op de gangen. Aangekomen bij mijn kamer loopt ik naar binnen en besluit om een douche te nemen. Ik loopt de badkamer in en zet de ijskoude douche aan. Ik verlangt er altijd zo naar om er onder te gaan staan na een training. Al was dit niet echt een training maar meer een marteling. Onder de douche kon ik mijn gedachte de vrije loop laten gaan. Dan kwamen alle slechte herinneringen van hier terug en alle goede van vroeger. Ik verlang zo erg naar vroeger, niet normaal hoe erg. Mijn gedachte zijn ondertussen al afgedwaald naar het speeltuintje waar we altijd te vinden waren. Altijd spelen met elkaar en samen voetballen.

Ik sta onder de douche als ik een hard geluid hoor, meer een hele harde klap. Ik zet de douche uit en pak een handdoek om die om mijn middel vast te knopen. Als de handdoek vastzit doe ik de badkamerdeur open en loop ik mijn kamer in. Ik zie mijn deur op de grond liggen. Verbaasd kijk ik naar degene die plaats heeft genomen op mijn bed. ‘Het wachten werd me te lang dus ik heb mezelf binnen gelaten.’ ik kijk Gran aan die op mijn bed zit. Mijn bed zal gewassen moeten worden voordat ik er vanavond in ga liggen. ‘Was het nodig om de deur eruit te trappen dan?’ ’Ja, je deed maar niet open. Vader wilt je spreken.’ Ik zucht diep. 'Ik kom eraan.' Ik pak een joggingbroek en een shirt uit mijn kast en trek deze aan in de badkamer.

Aangekleed en wel loop ik naar het kantoor van vader, voor de tweede keer vandaag. Ik moet ook steeds vaker komen bij vader. En tot nu toe is het altijd slecht nieuws geweest dus ik zie er nogal tegen op om nu weer te moeten gaan. Aangekomen bij de deur klopt ik netjes drie keer en wacht op een bevestiging. De deur wordt tot mijn verbazing open gemaakt in plaats van de bevestiging van vader. Ik zie Wyles staan. Ik schenk hem een boze blik. Ik weet niet waarom maar ik mag hem niet. Hij is gewoon een en al problemen. ‘Ah Gazel kom binnen.’ ik loop langs Wyles naar binnen en ga zitten aan tafel, tegenover vader. ‘Je zal je wel afvragen waarom je voor de tweede keer vandaag moet komen.’ ik knik nogal stijfjes, bang voor wat er gaat komen. ‘Wees gerust, je hebt geen problemen.’ een zucht verlaat mijn lippen. Vader glimlacht naar me. Van zijn geschreeuw en boze humeur is nu al niets meer te merken. ‘Ik heb je hier gevraagd om je iets te vertellen. Cara, het nieuwe meisje, zal bij ons komen trainen en ons helpen. Ze zit vanaf nu bij jou in het team. Zorg goed voor haar, ze is een sterke aanwinst. Zou je dit ook aan haar kunnen doorgeven?’ ik knik. ‘Natuurlijk vader.’