H 26 Lazulis Part 1

Vijftien jaar
'Lazulis mag naar voren komen,' sprak de leider van Paran. De jonge Asmaltis keek over de kinderen en de jonge Lazulis hoogstens vijftien jaar liep het plein op en slikte de brok in zijn keel weg.
Hij liep naar het midden tussen de sokkels waar de verschillende stenen op lagen. Eerst liep hij naar de Saffire, maar die begon dof te worden in zijn aanwezigheid. Lazulis liep nu naar de steen Ruby, maar de steen begon vlam te vatten onder de vingers van Lazulis.
De jongen trok zijn hand terug en hield die op een geschrokken manier vast. De ogen van Lazulis begonnen al langzaam te prikken en liep onzeker naar de Opal.
Lazulis wilde de steen pakken, maar het leek wel alsof de steen van rook was gemaakt, zijn vingers gleden erdoor.
Alsmaltis die naar voren was gekomen stak zijn handen in de lucht, voordat Lazulis bij de Emerald was beland. 'We gaan door, Lazulis sluit je aan bij de rest van de kinderen.'
Lazulis keek met grote ogen naar de zwartharige leider. Hij keek naar de zetels achter de man en naar de persoon op de eerste setel. Hij was de nieuwe erfgenaam van Ruby. Zijn ogen spraken verdriet uit.
'Lieverd,' sprak zijn moeder die uit de menigte was gestapt en naar hem toe liep. De jongen groef zijn gezicht in de plooien van haar jurk. Tranen liepen van zijn wang naar beneden.
Samen met zijn moeder liep hij het plein af en stopte op een wat rustige plek. Lazulis keek snikkend zijn vader aan en naar de witte steen op zijn voorhoofd. 'Mijn zoon,' sprak hij en knielde neer op zijn lengte.
'Je bent dan niet gekozen, maar je zult grote dingen kunnen doen zonder die steen,' sprak hij en Lazulis knikte. Lazulis liep weg van het plein en zijn vader en moeder riepen hem nog na, maar Lazulis negeerde ze en begon te rennen terug naar huis.
met een zwaai gooide hij de deur open, waarbij hij dronken van verdriet de kamer in liep en zich liet vallen. Hij verloor zichzelf door de tranen en schreeuwde de lege kamer in. Hij had al jaren gedroomd om een van de stenen te kunnen erfen en een draak te worden.
Hij zou getraint worden en zich bij de rest van Paran voegen, maar geen van de stenen koos hem. Zijn broer zou vast een van de stenen erven en hard uitlachen dat de jongste zoon een mislukking was.
Lazulis kwam overeind en liep naar zijn kamer en liet zich op bed zakken en kroop in elkaar en viel in slaap.

Twee jaar later
Lazulis liet zijn schep vallen en keek zijn vader kort aan. 'Waar is Onyx?' vroeg hij en zijn vader keek zelf naar zijn gegroeide zoon, Hij was breeder gebouwd en sterker op zijn voeten door het harde werken.
'Je broer is in het dorp aan het werk, hij traint gezamelijk,' sprak zijn vader en wees dat Lazulis door moest werken. Lazulis groef de modder weg, dat het houten rad blokkeerde. Het was om de rivier te laten zuiveren, maar er kwamen burgers langs over vervuild water.
Lazulis staakte voor de zoveelste keer zijn aktie en keek keek naar zijn moeder die lakens uithing aan een lijntje.
'Ik vertrek,' sprak hij ineens, waardoor zijn vader opkeek. 'Lazulis, we hebben het hier al over gehad, je weet dat je Paran niet kan verlaten en je hebt een hoop werk te doen.
Lazulis voelde zich beledigd. 'Ik vindt buiten Paran wel werk en ik wil de rest van pawei zien. Ik ben de eerste zoon van de familie die geen steen erft, Onyx erft de steen Onyx en ik...' Zijn vader liet zijn schep vallen en keek streng naar zijn zoon. 'Hou je op over erfgenaam van de stenen?' Lazulis wilde tegenspreken, maar zijn vader kwam al in de rede.
'En ik wil er geen woord meer over horen, begrepen?' hij spuugde de woorden zowat uit en Lazulis kon het enkel bij knikken houden. De man zuchtte en pakte zijn schop.
'Ga naar binnen, ik wil je even niet meer spreken,' sprak hij en Lazulis smeed woest de schop op een kei, waarbij de steel brak. Met grote passen liep hij naar zijn huis.
Lazulis moeder die had staan toekijken, wilde zijn zoon troosten, alleen Lazulis liep langs hem zijn huis in en sloot zich op in zijn kamer. Witheet van woede, pakte hij zijn zadeltassen en vulde die met een aantal boeken en zijn zelfgetekende kaart van pawei. Vervolgens rolde hij zijn dekens op en legde die naast zijn tassen. Zijn bruine mantel hing aan het haakje naast de wasbak.
Zachtjes schoof hij de glazen ruiten opzij, waar hij vrij vaak doorheen liep als hij alleen wilde zijn, maar nu was hij van plan om weg te gaan. Hij gooide zijn zadeltassen uit het raam en zijn deken.
Uit een aardenwerke potje op een korte plank, pakte hij een paar gouden munten. Hij keek nog kort achterom en kroop uit het raam, pakte zijn spullen en liep geluidloos naar de stallen.
Blink die verveeld voor zich uit keek, begon zachtjes te hinniken bij het zien van zijn baasje.
'Sst, we gaan hier weg,' sprak lazulis met zijn vinger voor zijn mond. Lazulis begon zijn paard op te zadelen en bond de zadeltassen aan het zadel en gooide de deken achterop.
Met de teugels in de hand liep hij stilletjes de stallen uit naar het bos, waar hij pas opsteeg toen ze ver van het huis verwijderd waren.
Lazulis keek vanuit zijn zadel nog eens naar waar hij geboren was. Hij had jaren gezeurd dat hij Paran wilde verlaten, maar nooit kreeg hij de kans en nu moest het gebeuren.
Lazulis spoorde zijn paard aan en reed de bospad door naar de grens van Paran.