[5/6]

[5]
Ze stonden op het podium. Georg gewoon met zijn basgitaar, op de plek waar hij altijd stond. Tom met zijn gitaar, ook op de plek waar hij altijd stond, maar zonder een plectrum. Hij was genoodzaakt met zijn handen te spelen. Heel erg vond hij het niet, maar het bleef vervelend. Hij was het gewend om met een plectrum te spelen. Gustav had het het slechts van de vier. Hij moest blijven drummen, maar drummen ging eigenlijk niet zonder stokjes, en toch moest hij met beide handen op de drums slaan om toch nog te kunnen spelen. En dat zou hij voelen na het concert.
Bill stond weer vooraan, een microfoon in zijn handen, een microfoon van de voorraad die ze in het gebouw al hadden, en stond te zingen. Zo vals mogelijk. Dat had zij tegen hem gezegd. Internationale televisie was erbij en ook nog eens live uitgezonden over de hele wereld op precies dezelfde tijd. Het kon allemaal niet beter. Duidelijk heupwiegend liep hij heen en weer, van Georg naar Tom en weer terug, en accentueerde zijn meest vrouwelijke kant. Zijn stem van hoog naar laag, van piepend naar krakend. En hij hield het vol tot het einde van het lied.
‘Doe er een stap extra bij. Je broertje.’
Het liedje was afgelopen, de zaal was even stil, maar wonder boven wonder juichden ze hen toch toe. Ze krijsten alsof hij de sterren van de hemel had gezongen. Hoe naïef die mensen waren. En toch zag hij sommige fans met een verbeten gezicht kijken. Degenen die ook echt naar hen hadden geluisterd om de muziek die ze maakten en niet om hun uiterlijk waar velen wel voor waren gekomen.
‘Tokio Hotel is shit.’ Haar zachte stem beveelde hem haar na te zeggen. En dat deed hij dan ook weer. Hij bleef naar de mooie, hypnotiserende stem luisteren die alles voor hem had gedaan. Zij hielp hem alles te bereiken.
‘Tokio Hotel is shit.’ Hij schreeuwde het zo enthousiast mogelijk door de microfoon die zich nog in zijn sterke handgreep bevond. Het echode door de hele zaal. Iedereen viel stil. Niemand had dit verwacht. Natuurlijk niet. Een zanger die zijn eigen band voor vuil uitmaakt. Maar nu had hij de aandacht. En dat kon hij gebruiken voor het volgende dat hij zou gaan doen.
Zonder enige aarzeling liep hij naar zijn broer toe. Hij wist wat hij zou doen en dit was het perfecte moment. Hij ging goed voor de camera staan zodat hij duidelijk zichtbaar was en bracht zijn hoofd gevaarlijk dichtbij die van zijn broer. Tom deinsde een beetje achteruit, niet begrijpend wat zijn broertje van plan was, maar voor hij ook maar totaal kon wegduiken waren de lippen van zijn broertje al op de zijne beland. En ze bleven er hele seconden.
‘Langer.’
Hele belachelijke seconden. Seconden waarin de hele wereld vol met afschuw naar mochten toekijken. Verstijfd bleef Tom op zijn plek staan. Hij kon zich niet verroeren, geen actie ondernemen om een einde te maken aan de waanzin. Bill haalde zijn lippen weer van zijn broertje vandaan en keek lachend, op een enge manier de camera in.
‘Ik haat jullie allemaal.’

Ze zaten allemaal in de tourbus, zwijgend over alles wat er de afgelopen dag gebeurd was. Je kon een speld horen vallen. Zo stil was het. Niemand had nog wat te zeggen. Niet tegen de zanger tenminste. De zanger hoorde er niet meer bij. Alles was verpest. Allemaal. En dat door hem.
Hij was blij. Hij had alles bereikt dat hij wilde bereiken. Zijn eigen ondergang. Meer had hij niet nodig, want het betekende ook hun ondergang. Hun ondergang en zijn redding. Ze kregen hem uiteindelijk toch niet.
‘Wij hebben gewonnen.’
‘Ja, we hebben gewonnen,’ fluisterde hij instemmend. Hij knikte zachtjes met zijn hoofd, een lach sierde zijn gezicht. Voetstappen deden hem opkijken. Daar stond een persoon voor hem. Zijn broer. Tom. Ze hadden helemaal niet meer gepraat na zijn succes. Hij vond het niet erg; hij miste niets. Het was niet alsof hij om hem gaf. Hij bleef een nep persoon voor hem.
‘Wat heb jij in godsnaam! Wat wil je hiermee bereiken!’ Tom keek hem woedend aan, spatte de woorden in zijn gezicht op een harde, venijnige toon.
‘Wat ik wil?,’ fluisterde Bill eigenaardig en keek hem aan. Duister, griezelig en onverklaarbaar. Zijn hele uitdrukking stond op geheimzinnig.
‘Ik wil Tokio Hotel breken.’