Chapter 1.O13

Aangekomen in de trainingszaal is Genesis al aan het opwarmen door rondjes om het veld te lopen. Burn en ik gaan langs de kant staan, wachten tot we geroepen worden door het team. Vrijwillig gaan we er niet heen om ze te laten schieten. Als ze niets zeggen gaan we er niet zelf voor zorgen dat we die hel moeten ondergaan. Met een beetje geluk duurt het wat langer voordat ze ons opmerken en zijn we er eerder vanaf. Iedereen heeft namelijk maar voor een bepaalde tijd de trainingszaal.

Na enkele minuten komt Ulvida op ons af. ‘Komen jullie nog of blijven jullie daar heel de training staan.’ Burn zuchtte diep. ‘Als ik een keuze had was ik hier nooit geweest.’ Samen liepen we achter haar aan naar het midden van het veld. Het hele team stond al klaar, ieder met een bal aan hun voeten. Ik bereid mezelf alvast voor op wat er nu gaat komen. Als ik naast me kijk zie ik dat ik niet de enige ben die dat doet. Burn staat er precies hetzelfde bij als ik.

Ik weet niet precies hoelang we nu al bezig zijn als Gran plotseling binnenkwam. Het was me niet eens opgevallen dat hij er niet was geweest. Het was nou niet dat Burn en ik een adempauze kregen tussen alle schoten door. Naast hem zie ik het meisje staat dat ik eerder vandaag al met hem had gezien buiten. Doordat ik niet echt aan het opletten was maar in hun richting staarde zag ik het schot van Keeve niet aankomen. Te laat zag ik het pas dus kwam ik door de kracht van het schot een paar meter verderop neer op de grond. Pijnlijk greep ik naar mijn maag, waar de bal terecht was gekomen. Ik voelde een hand op mijn schouder en keek op. Het was het meisje. ‘Gaat het wel?’ ik wilde geen medelijden. Zonder ook maar iets tegen haar te zeggen stond ik op. ‘Het gaat prima.’ ik liep weer terug naar de plek waar ik stond voordat ik naar achteren werd geslingerd.

‘Waarom doen jullie dit?’ Het meisje leek er niets van te begrijpen. Gran heeft ondertussen een bal aan zijn voeten en schiet die hard in de richting van Burn. Het schot was te sterk voor Burn om te blijven staan waardoor hij tegen mij aan vloog en we beide op de grond vielen. Burn boven op mij. Ik gromde pijnlijk toen we waren geland. ‘Het moet. Als ze naar de regels luisteren hadden ze nu geen straf van vader en hadden ze dit niet moeten ondergaan.’ het meisje leek verontwaardigd. ‘Wat is dat voor belachelijk iets.’ ik irriteerde me een beetje aan haar gedrag momenteel. ‘Zeg wie denk je wel dat je bent.’ ik was ondertussen opgestaan en liep richting het meisje en Gran. ‘Je weet helemaal niets van ons en hoe het hier te werk gaat dus bemoei je er niet mee.’ het meisje leek een beetje uit het veld geslagen door wat ik had gezegd. ‘Trouwens, wie ben je eigenlijk?’ Burn kwam naast me staan. ‘Ik ben Cara. Ik kom ook hier wonen en doe met jullie mee. Gran heeft me net rondgeleid.’ ik rolde met mijn ogen. Echt iets voor vader om mensen van buitenaf te zoeken. Alsof we niet goed genoeg zijn zonder hulp.

‘Cara, aangezien je ook bij Alius komt willen we wel wat zien.’ zei Gran opeens. Hij had meteen iedereens aandacht naar zich toegetrokken met die woorden. Gran pakte een bal en trapte die naar Cara toe. ‘Wat wil je precies dat ik doe dan?’ in haar stem was een beetje arrogantie te horen. Alsof ze wist van zichzelf hoe goed ze was en het maar al te graag wil laten zien. Gran wees naar ons. ‘Schiet maar.’ meteen draaide ze zich om. De twijfel was duidelijk te zien in haar ogen. ‘Wees geen watje en schiet. We zijn niet van ijs.’ riep Burn haar toe. En dat deed ze. Haar been slingerde ze naar achter om hem vervolgens tegen de bal aan de trappen, die recht op ons afkwam.