143.
‘Vertel eens Bryant.. Waar heb je al die tijd gezeten? Ze was echt verbaasd, ze wist niet eens dat ze een broer had!’ Hij zag er duidelijk ouder als haar uit, ook ouder als mij. Een jaar of 28 zou ik hem schatten. ‘De reden wil ik het nu even niet over hebben..’ Hij was even stil en ik ook. Ik bleef hem aan staren tot hij een diepe zucht nam. ‘Hou je van haar?’ Ik knikte. ‘Met heel mijn hart.’ Glimlachend keek hij mij aan. ‘Zorg dat je goed voor haar zorgt.’ Ik knikte en keek even naar binnen naar Audrey, die nog steeds in gesprek met haar ouders was.
Zucht. ‘Toen ik jong was ben ik overgeplaatst naar Audrey haar ouders, mijn oom en tante. Zij waren mijn pleeggezin, mijn moeder kon niet voor mij zorgen. Ze zat aan de drugs en enkele jaren laten overleed ze er aan. Het zat waarschijnlijk in de genen. Ik voelde mij verlaten en werd vrolijker door de drugs, maakte veel vrienden. Ik kreeg wel ontzettende ruzie hier, ik mocht kiezen de drugs of een leven hier. Ik koos voor de drugs, ik was nog maar 16.’ Vol medeleven keek ik hem aan. Hij slikte even, zuchtte nog een keer en vertelde verder. ‘Ik heb veel meegemaakt en had het gevoel dat ik niet gewenst was. Toen ik in Frankrijk de posters van Allai zag hangen zag ik haar hoofd, het moest Audrey zijn. Ik was een van de camera mannen van de paparazzi. Ik ben naar het concert gegaan en uiteindelijk bleek ze het ook te zijn. Ik zocht contact met haar en haar ouders.’
Ik had nog één vraag voor hem. Wie zou zijn vader zijn en zou hij het weten? ‘Bryant, wie is jouw vader? Kon hij jou niet opvoeden en heb je hem gekend?’ Hij knikte van niet. ‘Ik heb nooit geweten wie hij is.’
Reageer (1)
oeh.. weer een mistery!
9 jaar geledensnel verder