Chapter three

'Is dit mooi?' Vraag ik terwijl ik een rondje draai in mijn lichtroze jurk. 'Ik vond je mooier in die witte.' Zegt Robin grijnzend. 'Dat was een trouwjurk.' Zeg ik terwijl ik een wenkbrauw optrek. 'Dat weet ik.' Ik geef Robin een duw. 'Dan hoef ik je mening niet meer hoor.' Zeg ik glimlachend. 'Nou, als je het mij vraagt zie je er prachtig uit.' Zegt Robin met de zelfde grijns als altijd. 'Dankje.' Zeg ik blozend. De jurk is van mijn moeder geweest en ik trek ook haar schoenen aan. 'Sinds wanneer kan jij op hakken lopen?' Vraagt Robin als ik de witte schoentjes met een roos aan mijn voet schuif. 'Tss, hoe moeilijk kan het zijn?' Roep ik uit. Ik strijk mijn jurk glad en ik zet een stap, maar natuurlijk, kan ik, de geweldige Hope Black, die niet eens op normale schoenen kan lopen zonder op haar bek te gaan, geen stap zetten voor ze valt. Robin vangt me op en ik grinnik zachtjes. 'Ik kan dus niet op hakken lopen.' Zeg ik terwijl ik de schoenen uit schop. 'Waar zijn mijn laarsjes?' Vraag ik me hardop af.
Robin grijnst, hij bukt en haalt dan onder het kledingrek twee laarsjes vandaan. 'Hier.' 'Je bent irritant.' Zucht ik geërgerd. Ik stap in mijn schoenen.
Als ik helemaal klaar ben kijk ik nog even in de spiegel. Robin komt naast me staan. 'Je ziet er prachtig uit,' Zegt Robin. Ik kijk naar mezelf maar ik zie niets, ik zie alleen een meisje met te veel make-up, een veel te grote jurk en veel te veel glitter. 'Ik kom er zo aan..Ik zoek nog even de bloemen voor op het graf van mijn broer.' Zeg ik snel. Robin knikt en hij loopt de kamer uit. Ik blijf in de grote spiegel kijken en ik pak een natte doek. Hopend dat ik zo mezelf wel weer zou kunnen herkennen was ik alle make-up van mijn gezicht. Ik smijt al mijn sieraden op de kaptafel en dan pak ik de schaar. 'Op hoop van zegen.' Mompel ik terwijl ik de schaar in een dikke laag van de jurk zet. "Het is je moeders jurk hoe durf je?" fluistert een stemmetje in mijn achterhoofd. Ik negeer het en begin te knippen. Als de dikke lagen stof op de grond vallen rollen de tranen geluidloos over mijn wangen. 'Sorry mam.' Mompel ik. Voorzichtig strijk ik de laatste twee lagen van mijn jurk recht, Ik speld er een van de bloemen op die eerst in mijn haar zat en dan durf ik weer in de spiegel te kijken. Twee blauwe ogen kijken me aan, die zijn zeker van mij. Mijn karamel kleurige haar hangt krullend over mijn schouders, ik weet nog hoe mensen vroegen altijd zeiden dat mijn haar perfect was. Nu zeggen ze het nog steeds..ik raap de schaar weer op en met trillende handen zet ik hem op schouder hoogte in mijn haar. Ik kijk nog een laatste keer in de spiegel en dan fluister ik. 'Om de moordenaar van mijn broer te vinden...moet ik geen klein meisje meer zijn.' Met een ruk draai ik me om en ik begin te knippen. Zonder verder nog in de spiegel te kijken loop ik de gang in, en dit keer weet ik zeker dat ik mezelf ben.