036

Lauren Brown

Als ik thuis zit met Justin is Jason net een halfuurtje weg. Hij zou vanavond gewoon thuis slapen had 'ie gezegd. Ik vond het fijn, zodat ik weer even op mezelf was. Ik was de afgelopen dagen alleen maar met Jason om me heen. Ik zit aan de keukentafel met Justin. Het was helemaal niet ongemakkelijk, gelukkig. We hebben zelfs nog even over gisteravond gepraat. Justin weet natuurlijk ook helemaal niet waar ik met hem wilde afspreken. Voor hem zit er waarschijnlijk een hele andere gedachten aan vast. Ik neem een slokje van mijn cola en zet daarna mijn glas weer op tafel. 'Heb je er spijt van?' Ik haal mijn schouders op. 'Ik weet het niet. Het is niet goed wat ik heb gedaan, maar ik heb er eigenlijk helemaal geen spijt van'. Antwoord ik hem. 'Het voelde vertrouwd, Lau. Net als vroeger, alleen nu spannender'. Ja, vind je het gek als er rond de 150 man in mijn huis zit en ik lig boven met een jongen. Natuurlijk is dat spannend. Ik knik en speel wat met mijn nagels. 'Wat is er?' Ik kijk meteen op. Zal ik het hem gewoon vertellen? Ja, ik denk dat het verstandig is en dat het oplucht. 'Justin.. zoals ik al zei, ik heb totaal geen spijt van gisteravond. Het voelde inderdaad vertrouwd en heel fijn, maar ik weet het niet. Het is stom wat ik heb gedaan. Het heeft mijn gevoelens voor je weer wakker geschud en ik weet dat je een vriendin heb en dat je het niet met haar gaat uitmaken'. Ik neem een hap adem. Hij kijkt me aan alsof hij het niet begrijpt. 'Je bedoelt, dat ik wat met je moet beginnen'. Ik knik en schud tegelijk. 'Ja en nee. We weten allebei dat het de vorige keer niet werkten en daarom was het zo snel klaar tussen ons, maar je vriendin stond er tussen, Justin. We konden niet in het openbaar samen zijn'. Hij staat op van zijn barkruk en komt naast me zitten. Hij legt zijn hand op m'n been. 'Lau, ik ben nooit gestopt met van jou te houden. Maar we hebben het hier al vaker over gehad maar het kan gewoon niet. Ik heb je verteld over Scoo..' ' Scooter Braun ja, ja dat heb je zeker verteld. Vaak zat. Ik heb die man nog nooit gezien. Wanneer ga ik hem leren kennen, ik wil met hem praten!' Het kwam er ietsjes feller uit dan daarnet. Hij staat weer op van de barkruk en loopt nu door de keuken heen. Ik weet dat ie niets meer weet om te zeggen. Het enige wat ik hem hoor doen is mompelen en zuchten. 'Ik meen het Justin.. Ik wil hem echt zien. Hij kan niet je leven bepalen en dat snap jij zelf ook wel. Je bent een tiener, die hoort te leven. En zoveel leven als een ''normale'' tiener heb jij dan ook weer niet'. 'Je hebt gelijk, maar als het eenmaal beter voor me is, dan is het zo'. 'Mag ik Scooter leren kennen? En je vriendin? Dan doen we gewoon alsof we vrienden zijn en verder niets en dan doen we ook alsof er nooit wat tussen ons gebeurd is. Even hoor ik Justin slikken. 'Je, je bedoelt Hope?' Ik knik. 'Dat word lastig, denk ik. Ze is helaas op reis voor haar werk'. 'Dan Scooter als eerst. Wanneer zou dat kunnen?' Ik was echt eerlijk toen ik zei dat ik met Scooter wil gaan praten. 'Ik weet het niet. Ik ga vanavond alweer weg, dat weet je. Ik weet niet voor hoe lang ik weg blijf'. 'Kan ik niet voor een paar dagen met je meegaan? Ik heb toch vakantie, Jus. Ik wil je niet storen en wil ook niet in de weg lopen'. Justin kijkt verschrikt op.