06

Met trillende benen liep ik naar mijn kluisje. Alle lessen waren afgelopen en Eva was weer haar vrolijke zelf geweest toen we elkaar weer zagen. Mijn telefoon gaf aan dat het 15.55 was, over vijf minuten zou ik achter de school moeten zijn. Ik vroeg me af wat er zou gebeuren, en wie er zou staan.. Voor de laatste keer zuchtte ik diep en liep ik de school uit, richting de afgesproken plek.
Achter de school was niet veel te zien, de muur was bestift met grafitti en er lagen vooral veel afgebrande sigaretten. Vroeger hingen de rokers hier altijd rond, maar na strenge straffen en regels zochten zij een andere plek.
Ookal was het midden in de winter en had het zelfs gevroren, was de lucht warm en de zon brak door. Ik sloot mijn ogen en genoot van de warme winterzon. De reden dat ik hier was leek mij niets meer te schelen.
Plotseling voelde ik een hand op mijn schouder wat mij enorm liet schrikken. Alle angstgevoelens stroomden razendsnel terug in mijn hoofd en mijn ogen sperden open. Voor mij stonden zíj. De nieuwen.

“Het duurde zo lang voor we je vonden!” Het blonde meisje, Zoë, sprong op me af en omhelsde me. Verbaasd keek ik de groep aan, die met mij vol verwondering terug aanstaarden. Mason schudde mijn hand en Robin liet ook een lichte glimlach zien en Cameron gaf mij een knikje. Niall liep op mij af en kuste zo waar mijn hand, waarna hij bloosde en naar achter liep. Wat the…
“Pardon?” kon ik uitbrengen. “W-wie zijn jullie en wat willen jullie van mij?” het groepje wisselde een bepaalde blik uit. “Dat is een lang verhaal, maar niet voor nu. Het enige wat er nu belangrijk is- is dat jij je krachten activeert.” Vertelde Mason.
“Krachten? Maken jullie een grapje? Jullie hebben sowieso de verkeerde persoon.. laat me alsjeblieft met rust.” Ik draaide me van de groep weg en liep snel weg. “We weten dat jij het bent, je bent de enige die het briefje kon lezen.” Riep Robin mij na. Ik verstijfde. Was dit echt zo? Ik had stilletjes gehoopt dat het maar toeval was.. snel schudde ik mijn hoofd. Het was toeval, en als dit niet zo was wilde ik zeker niets met hun te maken hebben. Ik had al genoeg aan mijn hoofd.