05

Was dit een grap? Ik had toch niets fouts gedaan? Om eerlijk te zijn was ik er zelfs vrij zeker van dat het grootste gedeelte van de leerlingen op school mij niet eens kende. Van wie zou het dan zijn? Ik besloot het van me af te zetten en het er morgen met Eva over te hebben. Die zou het wel weten.. hoopte ik.

“Je bent laat!” zei Eva de volgende dag toen ik met een rood hoofd aan kwam fietsen. “Ja sorry, slecht geslapen.” Bekende ik. Eva trok een wenkbrauw op maar zei gelukkig niets meer. Normaal was ik altijd als eerste bij het bankje, maar deze ochtend had ik mij verslapen. ’s Nachts bleef ‘de droom’ zich herhalen en de woorden op het briefje kwamen steeds naar voren. Misschien had het er iets mee te maken?
“Is er iets, Soph? Je bent zo stil!” met die woorden rukte Eva me uit mijn gedachten. “Nee niets ergs.. gisteren vond ik alleen een vreemd briefje in mijn agenda.”
“Een briefje? Wat stond er op? Van wie was het? Herkende je het handschriift?” de vragen vlogen uit Eva’s mond. Ik haalde mijn schouders op, “Ik laat het je zo wel even zien.”

Eva staarde me met een frons aan. “Soph. Is dit een grap?” Ze wapperde met het papiertje. “Vreemd he! Van wie zou het zijn?” zei ik snel. De frons op Eva’s gezicht werd nog dieper. “Grappig hoor. Ik dacht dat je serieus was.” Ze duwde het papiertje in mijn handen en liep boos weg. Huh? Was ze nou boos op mij? Ik duwde het deurtje van mijn kluis dicht en rende achter haar aan. “Eef! Waarom ben je nou zo boos?” Ze draaide zich om, “Ik dacht dat er iets aan de hand was! En dan geef je een papiertje waar alleen maar raar gekrabbel op staan! Echt hy-la-risch meid.”
“Raar gekrabbel? Hoe bedoel je?” Eva trok een scheve glimlach en liep hoofdschuddend weg. Op mijn telefoon zag ik dat het tijd was voor de les en liep naar mijn lokaal toe. Ik legde het briefje op mijn tafel en pakte mijn boeken uit mijn tas.
Halverwege de les keek ik weer naar het papiertje. Ik kon mijn hoofd echt niet bij de les houden, wat bedoelde Eva met raar gekrabbel? Het stond er juist heel duidelijk. En waarom was ze nou zo boos?
Opeens viel de weerspiegeling in het raam mij op. In de weerspiegeling van het papiertje stonden niet meer de woorden die mij achtervolgen, maar een aantal kronkelige vormen*. Symbolen die ik nog nooit had gezien stonden op het blaadje gekrast. Ik pakte het papiertje vast en daar stond het net zoals gisteren, in normale letters. Hoe kon dit? Was dit wat Eva zag? Waarom kon ik het wel lezen? En nog belangrijker: Wat moest de schrijver van mij?


*Met die symbolen moet je aan zoiets denken
Ondanks het Blue Monday is hoop ik dat je een fijne dag hebt (: