Chapter two

Ik open mijn ogen. Vanuit mijn ooghoeken kijk ik naar de kamer waar ik in lig. Langzaam richt ik me op en ga zitten in bed. Door een enorme koppijn kan ik niet goed denken maar langzaam komt het besef dat het van een kater komt. Ik weet dat ik gister een paar glaasjes op heb maar volgens mij waren het maar een stuk of vier. En dat is lang niet genoeg voor mij om een kater te krijgen, ik ben aardig wat gewend. Met mijn handen in mijn haar ga ik nog even na wat er gister allemaal is gebeurt.
Er was een feestje. Er werd alcohol geschonken en ik nam af en toe een glaasje maar niet meer dan vijf. En toen... Oh, shit. Ik heb dat lekkere blondje genomen maar omdat ze zo slecht was wilde ik me even helemaal klemzuipen. Ik sla mezelf voor mijn hoofd. Wie weet wat ik daarna allemaal heb gedaan?
Ik probeer me zoveel mogelijk van daarna te herinneren maar er schiet me niks te binnen. Ik zucht en wrijf nog even over mijn gezicht voor ik opsta om te gaan douchen.

In de douche laat ik de zeep uit mijn handen vallen. Een herinnering aan een bloederig mes drong mijn hersenen binnen. Snel sla ik een handdoek om mijn middel en pak een telefoon. Ik bel Robin. Ik hoor de telefoon overgaan. Éen keer, twee keer, drie keer, een kille angst slaat om me heen. 'Hallo?' Opgelucht blaas ik mijn ingehouden adem uit. 'Hey man, ik ben het.' Er heerst volledige stilte aan de andere kant. Dan
'GAST HOE GEK KUN JE ZIJN! WEET JE WEL WAT JE HEBT GEDAAN!?!' Robins geschreeuw was niet echt goed voor de hoofdpijn maar daar besteed ik geen aandacht aan. 'Robin, gast, waar heb je het over?' Aan de andere kant van de lijn probeert Robin zichzelf te kalmeren door diep in en uit te ademen.
'Weet je nog wat je gister hebt gedaan?' Ik ga nog eens goed na wat ik kwijt was. 'Je hebt dus te veel op. Had ik kunnen weten.' Het klonk niet eens teleurgesteld. 'We waren op dat feest. Ik stelde je voor aan Ray, Hope's broer. Dat was geen goed idee, je had al heel wat op...' Robin zucht aan de andere kant. 'Ik moest na een tijdje naar de wc en liet jullie alleen. Toen ik terug kwam.. toen.. je, er was een mes.. jij..' Een snik geluidje brengt me van mijn stuk. Ik heb Robin nog ooit zien of horen huilen.
Na ongeveer twee volle minuten met gesnik praat Robin eindelijk verder. 'Je hebt hem vermoord. Ray.' Even staat de wereld stil. Ik heb in mijn dronken toestand iemand vermoord. De telefoon valt uit mijn hand. 'Gast? Hey! Hallo?' De wereld draait weer snel door. Ik pak de telefoon weer vast. 'Alles oké?' Ik zucht. 'Ja.. Ja, ik had het alleen niet verwacht.' Volkomen stilte. Geen enkel geluid.
Of, misschien toch, de radertjes in mijn hoofd die supersnel werken. Opeens komen alle beelden terug. Inclusief de bloederige details. 'Bedankt voor het vertellen. Later.' Robin kucht aan de andere kant. 'Je moet weten dat Hope er kapot van is. En ik wil voorlopig even niks met je te maken hebben. En ga ook niet bij me langs want ik blijf bij Hope thuis.' Teleurstelling wordt me de meester. Ik had gehoopt dat hij bij mij zou blijven. Op een gast-ik-laat-je-niet-meer-alleen-voor-het-geval-dat manier. Ik zucht. 'Oké troost haar maar.. Ehh, gecondoleerd.. denk ik..' Robin blijft een tijdje stil en hangt dan op. Zuchtend laat ik me langs de muur omlaag zakken. Dan besef ik dat ik alleen een handdoek om heb en loop naar boven om me aan te kleden.
Aangekleed bekijk ik de kleding die ik op het feest aan had. Het shirt had al een verfspetters-print maar op de broek waren de bloedspetters goed te zien.
'Shit.' Boos schop ik tegen een kast aan. Ik laat me tegen een muur zakken en verberg mijn gezicht in mijn handen. Mijn schouders beginnen geluidloos te schokken maar ik weet beter. In mijn hoofd,
is het chaos.