Chapter 1.O11

De gang is erg stil. Sinds ik Gran heb geslagen voor mijn deur heb ik niemand meer gehoord of gezien. Iets wat ik ergens vreemd vind. Je komt altijd iemand tegen, dat kan niet anders met het aantal mensen dat hier woont. En daarbij heeft momenteel niet iedereen training omdat Gemini Storm aan het trainen is heel de dag. Ik frons, het blijft raar. Doordat er helemaal niemand is lijkt de gang ook heel erg lang. Hij lijkt zelfs langer te worden dan hij eigenlijk is.

Na wat een eeuwigheid lijkt ben ik eindelijk bij de deur die tot het kantoor van vader leidt. Ik neem een grote hap adem en maak mezelf rustig. Als ik klaar ben klop ik drie keer op de deur. ‘Binnen.’ Het klinkt niet hard, maar hard genoeg voor mij om het te verstaan. Ik aarzel geen seconde en open de deur. ‘Gran vertelde me dat u me wilde zien vader.’ Zeg ik zodra ik binnenloop. Het eerste wat me opvalt is dat ik niet de enige in de kamer ben, naast vader. ‘Inderdaad Gazel, ga zitten.’ zijn toon stond me niet aan. Hij was boos, dat is nooit een goed teken.

Ik nam plaats naast het persoon dat al aan de tafel zat. Hij keek naar beneden, zijn handen in vuisten op zijn knieën. Het was duidelijk te zien dat hij boos was. Je kon het zien aan de manier waarop zijn handen trilde en ik weet dat het niet is van angst, dus van woede. Hij draaide zijn hoofd naar me toe. Een goed gevoel ging door me heen toen ik zijn oog zag. Hij was al volledig blauw geworden. Een rake klap dus. Ik laat niets merken aan de buitenkant maar van binnen heb ik een grote glimlach op mijn gezicht.
Het verbaasd me dat Burn ook in de kamer is. Eerlijk, ik begrijp niet waarom hij hier is. Zou vader willen dat we iets doen? Of hebben we allebei wat fout gedaan? Ik zou dan niet weten wat, ik heb niets meer fout gedaan sinds gisteren. Mijn lesje heb ik wel geleerd nadat ik in het doel stond.

‘Jullie zullen je wel afvragen waarom ik jullie hier beide heb laten komen.’ zijn toon lijkt met elk woord bozer te worden. Ik hoor Burn naast me slikken. Heel zachtjes, maar toch hoorde ik het. ‘Ja vader, dat doen we inderd-’ ‘Hou je mond Burn!’ ik schrik op en kijk, net als Burn, naar mijn handen die op mijn knieën liggen. Ik begon me zorgen te maken. Vader heeft nog nooit geschreeuwd naar me. Naar niemand voor zover ik weet. Dit is de eerste keer. Het moet dus wel iets heel ergs zijn wat we hebben gedaan. En dat betekend een zware straf.

‘Ik heb het helemaal gehad met jullie.’ geschrokken kijk ik omhoog. Hij bedoelt toch niet dat hij van ons afwilt. Zo erg kan het toch niet zijn, wat we ook hebben gedaan. ‘Als jullie zo doorgaan kunnen jullie een nieuw huis zoeken. Zulke mensen hoef ik niet hier op Alius Academy. Zulke mensen zullen nooit van hun leven waardig zijn om de titel The Genesis te krijgen!’ ik bal mijn handen tot vuisten. ‘Kan er bij jullie nooit een dag voorbij gaan zonder dat jullie met elkaar op de vuist gaan.’ Daar ging dit alles dus over. Over het gevecht van vanochtend. ‘Ik ben klaar met jullie gedrag. Jullie staan straks beide in het doel en dan ben ik nu nog milt. Ik hoop dat jullie beide jullie les leren en stoppen met dit gedrag. Het is iets wat ik niet tolereer hier. Ben ik duidelijk?’ Burn en ik knikken beide. ‘Mooi, dan nu uit mijn ogen!’