Chapter 1.O1O

Ondertussen ben ik weer terug in mijn deel van het gebouw. Mijn kaak klopt na, van de klap die ik van Burn heb gekregen. Verder voel ik hier en daar wat blauwe plekken ontstaan maar meer niet. Gelukkig is het niet veel meer, met de pijn die ik al had zou dat haast teveel worden. Het enige wat me wat vrolijker maakt is het idee dat ik Burn kan zien lopen met een prachtig blauw oog, in plaats van geel. Terwijl ik richting mijn kamer loop kom ik Rhionne tegen. Ik kan zien dat ze schrikt bij het zien van mij, maar ze zegt er niets van en loopt door. Ik doe hetzelfde en vervolg mijn weg naar mij kamer.

Ik ben nog geen tien minuten in mijn kamer als er op mijn deur wordt geklopt. Ik moet toegeven, in de afgelopen dagen is dat vaker gebeurd dan in de laatste aantal weken. Ik word populair.
Met een zucht sta ik op en loop naar de deur toe. Het is jammer dat ik geen kijkgaatje heb, dan weet ik tenminste wie er voor de deur staat en of ik diegene dan kan negeren of niet. Als ik de deur open zie ik dat het Gran is, alweer. Shit, dat betekend nooit wat goeds. Die grijns op zijn gezicht al helemaal niet. Maar ik heb dit keer echt niets gedaan. Ik heb vaders bevel opgevolgd, dat kan het dus niet zijn geweest. Waarom lacht hij dan zo. ‘Wat moet je Gran.’ ik spreek het kill uit, wetend dat het hem niets doet. Hij is het echter niet meer waard om normaal tegen te spreken. De enige tegen wie ik normaal spreek zijn mijn eigen teamgenoten. Maar alleen in ons gedeelte van het gebouw. Anders heb ik de kans dat iemand het ziet en het aan vader verteld, dat mag niet gebeuren. De andere krijgen een kille en koude Gazel voor zich. Of een woeste, als Burn me weer boos heeft gekregen. Ze zijn iets anders niet waard. Vroeger waren ze dat wel. Vroeger, toen alles nog goed was. Toen we allemaal samen konden lachen en spelen. Als je ons nu zou zien zou je nooit denken dat wij zo’n verleden hebben gehad met z’n alle.

‘Ik kom namens vader, alweer. Ik moet wel zeggen Gazel je bent populair bij vader. Ik denk alleen niet dat dat een goed iets is.’ hij lacht gemeen aan het einde van de zin. Ik moet dus toch naar vader, ik had al zo’n vermoeden. Anders zou Gran nooit voor mijn deur staan. Ik grom en loop mijn kamer uit en wil van hem weglopen. Gran stopt dit echter door mijn pols vast te pakken. ‘Wat moet je Gran. Ik wil graag verder, ik zoek het niet nog meer problemen erbij te krijgen omdat ik te laat komt met dank aan jou.’ Gran lacht nog een keer gemeen. ‘Ik zou maar uitkijken met je gedrag Gazel. Vader is niet tevreden en dat kan je duur komen te staan. Net als je team.’ Daar raakte hij de gevoelige snaar. Dat had hij niet moeten zeggen. Voor hij nog kan knipperen maakt mijn vuist al contact met zijn kaak. Zonder nog een woord te zeggen draai ik me om en loop ik rustig richting vader.