Chapter 1.OO9

Het moment dat ik de deur intrap vloog Burn omhoog uit zijn bed. Zijn ogen ontmoeten de mijne. Zijn blik zegt niet veel goeds. Zijn ogen lijken haast vuur te spugen en ik zou dood zijn geweest als blikken konden doden. Hij is waarschijnlijk niet al te blij dat ik hem nu al wakker maak. Ik begin te lachen bij het zien van Burn. De blik in zijn ogen wordt hierdoor enkel donkerder. Maar dat haalt niet weg dat hij er belachelijk uitziet op dit moment. Zijn haar staat echt alle kanten op en het is hilarisch om te zien. Het ziet er werkelijk waar niet uit.

‘Gazel, what the hell!’ roept Burn boos als hij eindelijk door heeft dat ik het ben die hem heeft gewekt. Voor het effect pakt hij zijn kussen van het bed en gooit deze in mijn richting. Ondanks alle pijn in mijn lichaam krijg ik het voor elkaar het kussen te ontwijken. Heat, die achter me stond en op het lawaai was afgekomen, kreeg het kussen recht in zijn gezicht. Een paar andere van het Prominence team stonden ook bij de deur. Blijkbaar was de klap wat harder dan ik had gedacht aangezien bijna de helft van het team hier nu is.

‘What the fuck Gazel! Ik lag te slapen, wat moet je?’ Het is duidelijk te merken dan Burn niet vrolijk was, maar het boeide me op dit moment niets. Van vader moest ik dit doen, dan deed ik dat ook. Meer problemen kon ik er zeker niet bij hebben. ‘Ik kom namens vader dus hou je bek dicht en laat me praten.’ Ik hoorde iemand achter me naar adem happen. Waarschijnlijk hadden ze iets gedaan wat niet mocht. Aan de ogen van Burn te zien had ik gelijk want hij zag er geschrokken uit. ‘Wat heb je gedaan?’ Burn keek de andere kant op. ‘Hetzelfde als jij hebt gedaan. Doordat we eerder zijn begonnen zijn we ook eerder gestopt.’ Nu snap ik meteen waarom de rest bang is. Ze weten wat er met mij is gebeurd. ‘Leuk om te weten. Ik moest enkel van vader doorgeven dat jullie trainingen voor vandaag zijn afgelast.’ achter me hoorde ik mensen opgelucht adem halen. Burn leek echter bozer te worden. Woest sprong hij uit bed en binnen no time stond hij voor mijn neus. Ik had nog niet echt in de gaten wat hij ging doen totdat hij me vastpakte en hard tegen de muur aanduwde. Een pijnlijke kreun ontsnapte naar buiten en pijnlijk greep ik naar mijn ribben, die de klap hadden opgevangen. ‘Wat voor spelletje speel jij Gazel?’ Burn leek furieus, geen idee waarom. ‘Spelletje, niets ik moest het doorgeven en heb niet zin in nog meer problemen. Ook had ik geen zin om te wachten tot je eindelijk van je luie krent zou komen en zou opstaan.’ ondertussen heb ik net als hem mijn stem verheven. De teamgenoten van Burn stappen ondertussen wat verder van ons vandaan, verstandig.
De eerste klap was die van Burn, tegen mijn kaak aan. Maar ik laat me niet uit het veld slaan door hem. Zonder me zorgen te maken over alle pijn die ik al had sla ik hem in zijn gezicht, op zijn oog. Die zal hoogstwaarschijnlijk blauw zijn morgen. Maar hij zal niet de enige zijn met blauwe plekken. Naast degene die ik had zullen er zeker meerdere bijkomen.