01

“Jij vuile rat!” Schreeuwde Jojetta woedend, waarna ik naar buiten rende en me in de hooischuur verstopte. Angstig dook ik in de hooiberg en net op tijd, de deur werd met een harde klap opengegooid. Ik hoorde de lompe voetstappen en herkende haar adoptiemoeder. “Wil je verstoppertje spelen? Prima! Slaap maar tussen de ratten vannacht!”
Ik zuchtte van opluchting toen Jojetta de deur weer dichtsloeg. Ik was met mijn natgeregende kleren de keuken ingekomen, een fout die ondenkbaar was voor Jojetta. Ik had gehoopt dat de vrouw niet thuis was en dat ze zich niet om hoefde te kleden in de koude schuur, maar helaas kwam Jojetta eerder naar huis van haar werk.
Een flinke wind woei door de kieren van de oude hooischuur. Ik klom uit haar verstopplek en zocht haar rugzak op die ze hier jaren geleden had neergelegd. Het was niet de eerste keer geweest dat ik hier zou overnachten dus ik had een survival kit opgeborgen op een plek waar haar adoptie ouders het nooit konden vinden. Ik pakte haar slaapzak en vest en legde het neer in de warmste hoek in de schuur. Dankzij het hooi had ik hier genoeg bescherming tegen de kou en was het zelfs best behaaglijk.
Na wat een stuk brood en een slok water maakte ik het mezelf gemakkelijk en sloot ze haar ogen.

Drijfnat van het zweet werd ik wakker. Ik had al weer die droom gehad. Zo lang ik me kon herinneren bleef de droom terugkomen. Ik zat in een rond voertuig, met een heleboel knoppen en lichtjes. Een man en vrouw van ongeveer 30 jaar oud keken glimlachend naar mij en achter het stel zat een man met een nors gezicht die alle knoppen bestuurde. Op de armen van het stel waren allerlei mooie figuren afgebeeld. Plotseling was er een explosie en begon het voertuig te schokken. Met een bezorgde blik knikte de man naar de vrouw. "Het is tijd" hoorde ik hem nog zeggen. Dan volgde er nog een explosie en werd ik wakker en het enige wat te zien was waren blauw/paarse flitsen en een harde klap.

Door de spleten van de hooischuur zag ik dat het al licht is. Het zou niet lang meer duren voor Jojetta wakker zou worden. snel deed ik de slaapzak terug in de rugzak en stopte ik die terug op de verstopplek. Ik liep zachtjes terug naar het huis en sloop naar mijn kamer om mijn schooltas te pakken. Zonder enig geluid te maken liep ik vluchtig terug naar de keuken om brood te pakken en snel weg te gaan. Ik aaide nog vlug de hond en sneakte uit het huis om mijn fiets te pakken en weg te gaan.
Toen ik een half uur had gefietst stopte ik bij het bankje. Ik keek op mijn telefoon om te kijken hoe laat het was; half zeven. Ik moest dus nog een kwartier wachten voordat Eva zou komen. Iedere morgen fietsten Sophie en Eva samen van- en naar hun school, die op een uur afstand vanaf het bankje lag. Ze praatten over van alles, behalve over Sophie’s thuissituatie. Eva wist Sophie er niet over wilde praten en dat respecteerde ze.
Na een paar boterhammen te hebben gegeten zag ik mijn vriendin vanuit de verte aankomen. Ik veegde de broodkruimels van haar schoot en ging op mijn fiets zitten om de lange weg naar school te overbruggen.



WOAH! Dat is een tijd geleden! Een nieuw verhaal, nieuwe hoofdpersonen en een nieuwe ik! Een tijdje geleden las ik mijn oude fanficties hier terug en kreeg toch wel een beetje heimwee! Dus here I am! I'm back! Wat vinden jullie van het eerste hoofdstuk? (: