Onlogisch vrijgelaten.

De man nam haar mee naar zijn hut in het bos. Het was er koud en kil. Het meisje duwde de man van zich af. Hij werd woest en pakte een pistool. Het meisje schrok ervan en liep naar achteren, botste vervolgens tegen de muur. Ze kon niet verder. Ze keek om zich heen. Daar was haar kans. Aan de muur hing een zwaard. Ze pakte het en hield het voor zich. Een schot. Mis. De man schoot mis. Ver mis. In de deur. Zij stond minstens twintig meter er vandaan. De man legde zijn pistool op tafel en liep de keuken in. Het meisje rende de hut uit. Zo snel en ver mogelijk wou ze er vandaan komen. Het was te laat. De man had haar arm vast gebonden aan een touw. Ze kon niet weg komen. Ze sneed het door met het zwaard dat ze nog in haar hand had en rende ver van de bos hut vandaan. Toen de man de keuken uit liep, was ze verdwenen. Hij werd woest, liep met grote passen de hut uit en schreeuwde zo hard als hij kon. Een paar vogels volgen van schrik weg. De man liep in de richting die het meisje ging. Een paar minuten later vond hij haar in een grot. De man gaf zijn hand. Het meisje nam hem aan en liep met de man mee terug naar de hut. Daar richtte hij zijn pistool op haar. Zijn vrouw kwam thuis. Ze zag het en barste in tranen uit. De man troste haar en liet het meisje gaan. Einde.