Het gemeentehuis

Na school besloot Roos om informatie te gaan vragen bij het gemeentehuis van Dorchester, zo heette Dorset eigenlijk.
Helaas kwam Roos een half uurtje later, teleurgesteld naar buiten. Niemand had haar iets kunnen vertellen. Ze had gevraagd over de toestand van de dieren in het verboden deel van het bos. De man waarmee ze had gepraat had boos gereageerd dat ze zich met haar eigen zaken moet bemoeien en dat ze daar niet eens mag komen. Één ding was Roos duidelijk geworden; de gemeente was op de hoogte van de kudde die er leefde. Kwaad had Roos gezegd dat de paarden weg waren maar de man van de gemeente wilde haar niet geloven. "Ze zijn prima beschermd voor de ogen van nieuwsgierige mensen zoals jij! Ga je uit jezelf weg of moet ik de politie erbij halen?"
Roos was toen weggegaan. Ze wilde niet nog een gênante ontmoeting met de politie.
Daar staat ze dan. Op de stoep voor het gemeentehuis, aan het einde van de lange trap. Wat moet ze nu? Roos zakt hulpeloos neer op de marmeren witte tredes van de trap. Wie kon haar nu toch helpen? De kudde was in gevaar! Dat wist ze nu zeker. De gemeente had haar angstige voorgevoel bevestigd. Als de kudde naar een veiliger en beter gebied zou zijn verplaatst, dan zou de gemeente ervan op de hoogte zijn, maar aangezien ze dat niet waren...
Roos stond op. Waarom luisterde die stomme man niet naar haar!? "Een stom kind dat zich niet met volwassen zaken moest bemoeien" had hij haar genoemd. Daar kon ze zó ontzettend kwaad om worden!
"Wat doe jij nou hier?" Jessey kwam aanrijden op haar fiets.
"Kan ik ook aan jou vragen, moet jij niet werken?" vroeg Roos geïrriteerd.
Jessey lachte en schudde haar hoofd. "Meneer Brown vond dat ik een keer een dagje vrij mocht. Dat had ik verdiend. En nu jij!"
Roos zuchtte. "Ik uh, moest wat aan de gemeente vragen voor mijn vader maar ze willen niet luisteren naar een 'kind'," loog Roos kwaad.
"Moet ik even naar binnen gaan?" bood Jessey aan. "Ik ben twintig."
"Nee!" riep Roos gelijk. Jessey keek haar raar aan.
"Sorry Jes, het is een beetje privé," kalmeerde ze.
Jessey knikte. "Maakt niet uit, ik begrijp het. Ik had je gewoon hier niet verwacht. Ik dacht dat je vandaag wel bij Polly en Wonder zou zijn. Wonder krijgt een inenting van mevrouw Jones, de dierenarts. En bovendien is Jolly vandaag niet door een van de klanten ingehuurd, heb ik me door Joey laten vertellen. Wil je een lift?"
Roos keek haar dankbaar aan. Ze sprong bij Jessey achterop. Ze was hier een half uurtje geleden uit de schoolbus gestapt. Niet zo handig eigenlijk. Als Jessey er nu niet was geweest had ze helemaal naar huis moeten lopen.
Jessey zette haar thuis af.
"Echt bedankt Jess," stamelde Roos dankbaar.
"Geen dank," antwoorde Jessey met een neutrale blik op haar gezicht. "Ik moet nu gaan want ik moet nog iets voor mijn moeder doen."
"Wat dan?" vroeg Roos nieuwsgierig.
"Privé dingen," zei Jessey lachend en ze stak haar tong uit.
Roos lachte ook en stak ook haar tong uit. Ze zwaaide nog even naar Jessey totdat ze niet meer te zien was door de bossen.
Roos glimlachte en draaide zich om. Met haar handen diep in haar jaszakken, liep ze over het grindpad richting haar huis.