In gedachten

Roos was sinds de kudde weg is, iedere ochtend voor school en 's avonds voor ze ging slapen naar het bos geweest in de hoop dat ze iets zou vinden wat haar kon vertellen waar de kudde was. (Tegen haar vader zei ze dat ze Harry iedere avond hielp in het vogelpark). Maar zonder resultaat. De regen had de voetsporen weggeveegd. Bovendien waren ze opgehouden bij het bijna onzichtbare weggetje. Roos was hopeloos. Waar konden ze in hemelsnaam zijn?
Het is maandag vandaag. Zowieso een rotdag vind Roos. Weg vrije dagen genaamd weekend. Maar nu is het een nog stommere dag, de kudde is vandaag namelijk precies twee weken weg! Ze wordt steeds moedelozer. Ze wéét het gewoon niet meer. Afgelopen zaterdag was ze uit paniek naar het politiebureau gerend en daar is ze toen heel wild naar binnen gerend. Zo wild, dat een van de klapdeuren uit zijn scharnieren vloog.
Roos had keihard geroepen: 'ze zijn weg!!! Ze komen niet meer terug! Ik weet het niet meer! HELP! HELP! HELP!' Ze was niet meer opgehouden met help roepen en liep ondertussen ijsberend door de ontvangsthal van het politiebureau. Ze kalmeerde niet meer. De politie heeft haar proberen te kalmeren, ze was helemaal aan het hyperventileren. Ze kreeg een glas water. Toen pas had ze gezien dat Avery óók in de ontvangsthal was. Tot nu toe had ze er eigenlijk niet echt bij stil gestaan wat ze daar eigenlijk deed. Toen Avery Roos had gezien was ze in eerste instantie geschokt dat Roos wist dat ze op het politiebureau was geweest en daarna had ze toe staan kijken hoe Roos hyperventileerde. Het was vast geweldig voor Avery geweest om Roos zo te zien.
Toen Roos was gekalmeerd, wist Avery niet hoe vlug ze naar buiten moest. Daarna wilde de politie met Roos praten en vragen wat er was. Ze wilden weten of iemand Roos was had aangedaan ofzo, maar Roos was naar buiten gelopen, de politie verbijsterd achterlatend.
Pas later besefte ze wat ze eigenlijk had gedaan. Het verbaasde Roos in ieder geval dat Avery haar er op school niet mee peste. De enige logische reden die Roos kon bedenken was dat iedereen dan waarschijnlijk wilde weten wat Avery daar eigenlijk deed.
Roos piekerde er nu nog steeds over. Gelukkig had de politie niet haar nummer gevraagd en haar vader gebeld of alles thuis alles wel in orde was, want anders had ze nu echt een probleem gehad.
Roos stond zo erg in gedachten verzonken tegen de muur in de schoolgangen, eigenlijk moest ze naar natuurkunde maar ze had niet echt zin, dat ze zich rot schrok toen James ineens in haar blikveld verscheen. "Hé, heb jij geen les kleine bad ass van me," zei hij plagend. Hij kwam dichter tegen haar aanstaan en sloeg zijn armen om Roos heen.
Roos leunde met haar hoofd tegen de muur toen James haar een paar kleine lieve kusjes in haar nek gaf.
Ze glimlachte. James keek haar diep in de ogen. Hij had zulke mooie groene ogen! Roos verdronk erin en even was ze alle zorgen vergeten. Ze kuste James. Een paar vrienden van James die net voorbij liepen gooide het klokhuis van een afgevreten appel tegen James zijn rug en maakten zoengeluiden.
James negeerde het. Zijn vrienden liepen door richting de fransen lokalen.
"Ga maar naar ze toe," zei Roos zachtjes. "Ik moet ook gaan. Richting meneer Lee."
"Schei- of natuurkunde?" vroeg haar vriendje nieuwsgierig.
"Natuur," antwoorde Roos.
"Nou vooruit dan," plaagde James. Hij zoende Roos nog een keertje, hijste zijn rugzak op zijn stoere brede schouders en liep op zijn gemak achter zijn vrienden aan, die hem plagend op zijn rug sloegen.
Roos glimlachte en liep richting de trap.