Chapter 1.OO6

Nadat ik de hoek om was en niemand me meer kon zien leunde ik tegen de muur aan en greep naar mijn ribben. Ze begonnen opeens heel veel pijn te doen en mijn plotselinge beweging van net hield daar niet bij. Ik liep, strompelde eerder, verder de gang door richting mijn kamer met mijn hand nog altijd tegen de muur voor steun. Zonder dat ik het doorhad waren twee teamgenoten achter me aan waren gekomen. ‘Gazel-sama!’ ik draaide me om bij het horen van mijn naam. Ik zag Icer en Droll staan. ‘Wat doen jullie hier? Ga terug naar binnen en ga eten.’ ik had mijn kille masker weer op. Aan niemand zou ik mijn zwakte tonen. Zeker niet hier waar de andere erbij waren. ‘Nee.’ ik trok mijn wenkbrauw bij het horen van dat woord. Zonder dat ze me aankeken pakte ze beide een arm en legde die over hun schouders heen. Zonder nog iets te zeggen liepen ze met mij in hun armen richting ons deel van het gebouw. ‘Jongens.’ ik wist niet goed wat ik moest zeggen tegen ze. ‘Zeg maar niets Gazel-sama. Het is onze schuld dat je dit hebt moeten ondergaan en dat spijt ons. Verder kunnen we het niet aanzien dat onze aanvoerder pijn heeft.’ Heel de weg naar mijn kamer is er niets meer gezegd. Bij de deur aangekomen lieten ze me pas weer los. Ik draaide me moeizaam naar ze om. ‘Bedankt jongens.’ ‘Geen dank Gazel-sama. Wij, heel het team, voelen ons schuldig voor wat er is gebeurd. We willen dus graag helpen zodat we het goed kunnen maken.’ ik keek Icer aan en glimlachte klein. ‘Het maakt niet uit. Het was ook mijn keuze. Ik het er niets van gezegd en ben ook het veld afgelopen.’ Ik maakt de deur van mijn kamer open en liep naar binnen. Voordat ik de deur sloot draaide ik me nog om naar het duo. ‘Daarbij heb ik liever dat ik gestraft wordt voor het hele team dan dat heel het team dit moet ondergaan.’ Net voordat ik de deur sluit zag ik de verbaasde gezichten bij beide. Ze hadden dit zeker niet verwacht. Misschien dachten ze wel dat ik niet om hen gaf, dat was nu hopelijk de wereld uit. Ik wilde veel liever een team zijn dat daadwerkelijk om elkaar gaf en lol kan beleven met elkaar.

In mijn kamer loop ik door naar de badkamer die op mijn kamer is aangesloten. Zo voorzichtig mogelijk trek ik mijn shirt uit. Wat uiteindelijk nog steeds erg veel pijn doet. Met een zucht bekijk ik mezelf in de spiegel. De blauwe plekken zitten ondertussen al op de plekken waar de ballen me geraakt hebben. Gelukkig zijn deze plekken niet te zien als ik mijn tenue aan heb. Ik wilde dit niet aan mijn team laten zien. Ik loop weer terug naar mijn kamer en ga op bed zitten. Dit mag nooit meer gebeuren. Niet bij mij, niet bij mijn team. Daar zal ik alles voor doen en heb ik alles voor over.