Chapter 1.OO5

Na vier lange uren was de training van The Genesis eindelijk afgelopen. Pijnlijk sta ik op van het veld en loop de zaal uit zonder ook maar iets te zeggen. ‘Bedankt Gazel, mag je vaker doen zo!’ schreeuwt Gran me nog toe. Ik kon hem wel slaan maar ik had momenteel echt de kracht en energie niet meer om iets te doen. Alles deed pijn, heel mijn lichaam. Het liefste liet ik mezelf nu op bed vallen en ging ik weer slapen, zonder nog gestoord te worden voorlopig. Ik wil gewoon slapen tot de volgende dag. Nee, ik wil slapen totdat al die pijn weg is. Ik loop richting de eetzaal, aangezien het etenstijd is. Het eten zou me een beetje energie moeten geven, dan kan ik weer een beetje vooruit.

Aangekomen in de eetzaal zie ik dat het grootste deel van Prominence en Diamond Dust er al zit. Iedereen is nog aan het wachten op zijn of haar eten, dat elk moment kan worden opgediend. Zelf ga ik zitten aan de tafel van Diamond Dust een beetje uit de buurt van de rest. Ik wil niet dat ze zien hoe ik eraan toe ben. Ik zie dat Icer en een paar andere naar me kijken. Icer kijkt met dezelfde blik als ze deed voordat ik de helse training was ondergaan. Ik kan me niet eens meer herinneren hoeveel schoten ik wel niet tegen me aan heb gehad. Hoe vaak ik tegen de muur of de doelpaal ben aangevallen door de schoten. Het was vreselijk. Op een bepaald moment heb ik mijn botten letterlijk horen kraken. Iets wat niet veel goeds betekende. Waarschijnlijk een van mijn ribben die is gebroken. En het is ook zeker dat andere botten gekneusd zijn.

Gran en zijn team kwamen ook de eetzaal binnen. Vanuit mijn ooghoek zag ik Gran naar me toekomen. Iets wat ik niet helemaal vertrouwde. Het kon nooit veel goeds betekenen als hij naar me toekwam. Vroeger wel maar nu niet meer. Heel de zaal viel stil zodra Gran begon met praten. ‘Ah Gazel. Nogmaals bedankt voor de training. We zijn er een stuk op vooruit gegaan. Ik zou maar hard trainen als je de titel The Genesis ooit nog wilt hebben.’ Hij slaat hard met zijn hand op mijn rug en loopt vervolgens naar zijn eigen tafel toe waar hij lachend gaat zitten. Ik vloek binnensmonds van de klap op mijn rug. Ondertussen gaapt iedereen me aan. Iedereen weet wat het betekende wat Gran zojuist had gezegd. Zelfs bij Burn zag ik het medelijden in zijn ogen, net als heel mijn team die ondertussen aan de tafel zat. Ik keek iedereen aan met een kille blik, in de hoop ze af te schrikken zodat ze me met rust zouden laten. Helaas werkte het dit keer niet. Boos stond ik op en liep, zo recht en normaal mogelijk, naar de uitgang van de eetzaal. Hier had ik geen zin in. Ik hoefde niemands medelijden.