Hoofdstuk 30

Na het eten keek Pi heel tevreden naar me.
'Het is op dit moment dat je je te vriend houd tegen over hem. Anders zal hij je leven echt gaan verwoesten. Je hebt denk ik wel gevoeld wat ik daarmee bedoel.'
'Hoelang?' Ik wilde hier echt niet lang blijven. Het was echt een verschrikkelijke plek.
'Lang genoeg waardoor hij je kan vertrouwen. Ik zeg niet dat je hier voor altijd moet zitten. Dat wil ik eigenlijk zelfs nog verbieden. Maar hem te vriend houden is het beste op het moment. Dan gaat hij misschien nog wel is wat voor zijn beestje doen.' Ik gromde na het laatste opmerking van Pi, waarbij hij moest lachen. En hij vertrok weer zo snel als dat hij verschenen was.
Ik was weer helemaal alleen. En terwijl eenzaamheid de overhand nam, zocht ik naar een manier om mezelf bezig te houden. Omdat ik toch niks anders te doen had - en het leek me handig om het onder controle te krijgen - probeerde ik te veranderen in dat andere gedaante.
Zonder succes, jammer genoeg.
Ik was gewoon radeloos. Ik kon niet bedenken wat ik verder zou moeten gaan doen. Ik kon niet bedenken over wat ik zou willen zeggen. Ik kon niet bedenken hoe ik ooit mijn leven kan vervolgen terwijl mijn leven al uitgestippeld was zonder dat ik dat wist.
Een ding wist ik wel Ik voelde me krachtiger hier. Ik wist niet waarom, en ik kon het mij ook niet bedenken. Het was wel zo. Na enig gekriebel in mijn neus kwam er een indrukwekkende zwarte vlam uit met kleine groene bliksemschichten, ik schrok ervan. Want ik had het nooit eerder gedaan... Wat in de vlammende hemel is er aan de hand...
'Wow,' hoorde ik Pi zeggen; opeens stond zijn flikkerende gedaante er weer. Vlak voor m'n neus nog wel. Een normaal persoon zou niet meer dan een hoopje as zijn, maar Pi was nog steeds zijn oude zelf. 'Jij wordt echt met de seconde krachtiger...'
'Hoe bedoel je krachtiger. Het was gewoon een niesje.' Zei ik tegen Pi die me met een serieus gezicht.
'Als een niesje dat al kan veroorzaken dan is de wereld de pineut. Geen wonder dat de duivel jouw wilt...' Zei hij terug.
Ik keek Pi eerst rustig aan en keek toen weg, zo bleef ik even staan voordat ik van hem weg liep. Als ik slim was had ik gewoon blijven staan. Ik kon niet weg en Pi kon me zo achtervolgen...
Maar als ik zo krachtig was. Waarom kan ik het dan niet verbeteren. Controle krijgen over m'n krachten. Daar had ikzelf nooit echt eerder aan gedacht.