Hoofdstuk 24

Ze verstijfde een paar seconden. 'Ik vind "draak" nogal een misvatting. Begrijp me niet verkeerd, maar ik voel mezelf gewoon... Beschaafder...'
'Maar je bent er dus wel een?' Mijn ogen vlogen wagenwijd open toen ik haar blik zag. Eigenlijk hoefde ze al geen antwoord meer te geven, maar dat deed ze toch. 'Ik zit al een hele tijd in deze vorm... Ik voel me zo groot en lomp wanneer ik...' En nu was het haar beurt om haar zin slechts half af te maken.
Het was stil in het huisje. Er stond niet eens een tikkende klok waar ik afleiding bij kon zoeken. Nee, dit was wat anders. Een stilte van ongemakkelijkheid. Schaamde we ons van ons andere uiterlijk? Ik niet ieder geval. Ik ken geen ander leven dan dat. En nu word ik verplicht van mijn draken leven afstand te doen. Ik vind het wel heel handig. Pi heeft gelijk ik val zo minder op. Maar ik heb het liever niet.
Ik keek naar de andere akelige dingen in de beurt waarvan ik de naam niet ken. Ronde gevallen vierkante gevallen. Zo maar door. Ik moest lichtelijk grijnzen opeens. En ze merkte dat op. Ze stelde toen een vraag aan mij wat ik moeilijk te beantwoorden vond.
'Wat vind je van je normale vorm? De vorm wat jij draak noemt.'
Ik haalde een schouder op, een gebaar dat ik nog nooit eerder had kunnen gebruiken, maar instinctief wist ik wat het betekende. 'Ik ben niet echt iets anders gewoon mijzelf.'
'De mensen zullen je sneller vertrouwen als je eruit ziet zoals hen.'
'Waarom moeten ze me vertrouwen?' vroeg ik argwanend.
Het meisje lachte. 'Wel, je blijft dé Verlosser...'
Ik keek haar op een duistere manier aan.
'Ik wil dat woord niet horen. Ik hoor het van iedereen buiten. Maar niemand verteld. Wat er aan de hand is!' Ik zei dat laatste zo hard dat m'n keel pijn deed.
Het meisje schrok er zelfs van.
'Hoe durf je zo te denken over de verlosser zijn.' Zei het meisje terug.
'Ik weet niet wat het inhoud. Ik heb er 18 jaar niks van gehoord ben een week vrij en Bam! Ik hoor het van alle kanten.' Ik liet me vallen op de grond. Voor geen enkele reden. En achteraf deed het best wel pijn...
'Wat moet ik toch met jou?' vroeg het meisje terwijl ze me recht trok en naar de zetel leidde.
'Leg het me uit,' smeekte ik. 'Heel het verhaal, alsjeblieft.'
Ze knikte begrijpelijk.
‘Ik ben niet opgegroeid met het idee een verlosser te zijn. Ik ben niet geboren als verlosser. Jullie zien het vast verkeerd.'
Ze schudde nee. Ze begon over verhalen te vertellen van 18 jaar geleden. Dat de verlosser de wereld heb afgeholpen van een vreselijk groot monster. De verlosser werd opnieuw geboren. Ze zei erbij dat ik het wezen was dat opnieuw werd geboren. Daarna vroeg ze.
'Heb je last van hallucinaties? Of Flashbacks?'
Een beetje beschaamd schudde ik m'n hoofd.
'Maakt ook niet uit,' lachte ze. 'Je hebt veel meegemaakt,' vervolgde ze. 'Denk je ook niet dat het tijd is voor wat rust, om wat op krachten te komen?' Die zin, klonk als muziek in mijn oren.