Hoofdstuk 23

Bang opende ik een oog en zag ik een bezweet, en uitgeput meisje met een koekenpan in haar handen voor me staan. Op zweetdruppels na, zat er ook nog modder over heel haar lichaam. En ik wist het niet zeker, maar ik dacht ook bloed te bemerken.
'Hup!' riep ze. 'Weg hier!'
Achter haar zag ik Pi verschijnen, hij lachte een beetje wankel, maar in zijn ogen zag ik dat ik dit meisje kon vertrouwen, volgens hem. Nu maar hopen dat ik Pi wel echt kon vertrouwen. Anders kon ik wel raden wat er zou gebeuren...
Het meisje rende weg en ik rende achter haar aan. Na een tijdje gerend te hebben stopt ze en sleurde ze me mee in een huisje.
Het was niet zo'n groot huis maar er was genoeg ruimte. Ze ging aan een tafel zitten. En ze keek me aan dat ik ook moest zitten.
Waar was ik nou weer?
Er stond iets op de tafel met een doek overheen gelegd die ze eraf haalde. Wat ik daarna zag was een Glazen bol in een speciale statief.
'Kom. We hebben nog veel te bespreken.'
Ik knikte en ging toen tegen over haar zitten.
Ze trok meteen mijn hand naar haar toe. En wees op een teken op mijn hand.
'Je bent vervloekt jongen.'
'Vervloekt?' vroeg ik met een trillende stem.
'Ja, vervloekt.' Ze spuwde het woord bijna uit, alsof het vergiftigd was. 'En het is nog niet zo'n kleine vloek ook!'
'Wat nu?' vroeg ik, helemaal verward. Ik wilde gewoon dat het eindelijk weer normaal zou worden...
Het meisje lachte even naar me. 'Ik verzin wel iets,' zei ze terwijl ze opstond en naar een boekenrek toeliep. 'O, dit wordt nachtwerk,' mompelde ze.
'Wat voor vloek is het dan' Vroeg ik opstandig.
'Vloek van de duivel. Hij ziet je als een bezit. Je bent echt een probleem jongen is het niet? Waarom zit die jouw als een bezit... Hmmm... Ja... Vertel is jongen. Heb jij iets bijzonders wat andere niet hebben?'
Ik dacht na terwijl ik het meisje in de boeken zag duiken, ze las ze best langzaam, of ik een manier wist waardoor ze sneller te lezen waren.
Toen begon ik maar gewoon wat over mijzelf te vertellen.
Toen ik heel m'n verhaal afgerond had - zonder de bloederige details, of de dingen waarom ik me schaamde - knikte het meisje begripvol.
'Dus je ziet Pi ook?' vroeg ze, met een sprankje hoop in haar stem.
Ik aarzelde even, maar knikte daarna. 'Hoe weet je dat?' Het feit dat ik een geest zag, had ik maar gewoon uit m'n verhaal geknipt.
'Omdat je naar hem staarde, toen ik je redde.'
Dat klonk logisch... 'Maar jij ziet hem dus ook?' Mijn stem klonk onzeker. 'Ben jij ook...' Maar ik durfde m'n vraag niet af te maken, en ik wist ook niet echt hoe ik het moest formuleren. Want ja, wat was ik eigenlijk écht?
Ze keek me aan wachtend of er meer van mijn vraag zou komen.
'Nee laat maar... Ik weet niet wat ik eigenlijk moet vragen aan jouw... Ik ken je niet eens.'
'Rustig maar. Ik wil niks van je.'
'Dat zeiden de andere ook' zei ik zacht. Het meisje grinnikte alsof ze me wel had gehoord. Misschien moet ik de vraag gewoon stellen. Dan heb ik het gehad. Ik wil niet de enige zijn. Dus misschien was het wel handig om te zoeken naar een gelijken.
'Ben jij ook een draak?' Zei ik opeens...