Chapter 1.OO2

Na drie zware uren is de training eindelijk afgelopen. We zijn eerder onderbroken, eigenlijk moesten we nog een uur langer door trainen. Gelukkig kwam Burn met Prominence binnen en eiste de zaal op. Niemand van Diamond Dust vond dat heel erg, ook al mag het eigenlijk niet en had ik er iets van moeten zeggen dat we nog een uur hadden, zijn we toch weg gegaan. Mijn team kon niet meer, dat was duidelijk te zien. Aan hun gezichten zag ik ook dat ze verrast waren toen ik instemde met Burn en de zaal uitliep. Niemand had dat blijkbaar zien aankomen. Ergens wel logisch, altijd wil ik de training gewoon volledig afmaken en laat ik me nooit uit het veld slaan door Burn die iets eist. Daarbij luister ik ook nooit naar hem. Dit keer deed ik dat wel.

Ik liep naar mijn kamer toe om mezelf op te frissen voordat ik naar de kantine zou gaan. Omdat we een uur eerder waren gestopt sloegen we de lunch niet over gelukkig. Dan kan ik toch nog wat eten en hoef ik niet te wachten tot het avondeten, want dat zou een ramp worden. Niet dat dat nog niet eerder is voorgekomen, het tegenovergestelde. Het is vaak genoeg voorgekomen en niet enkel bij mij. Als je een hele dag moet trainen op een lege maag gaat dat niet goed. Als vader je ziet en je bent niet goed bezig ben je nog verder van huis. Dan krijg je het zwaar te verduren. Geloof me, ik kan het weten. Ik stap net onder de douche vandaan als er op mijn deur wordt geklopt. Geïrriteerd en met enkel een handdoek om mijn middel loop ik naar de deur. Stel het zou vader zijn, dan kan ik beter zo in de deuropening verschijnen dan dat ik hem laat wachten. Ik open de deur en zie Gran in de opening staan. ‘Wat moet je Gran?’ Gran krijgt een gemene lach op zijn gezicht. Een die niet veel goeds kan betekenen. ‘Vader wilt je straks spreken. Hij is nu aan het eten, daarna moet je direct naar hem toe. En je kan beter niet te laat komen, hij is niet in een goed humeur.’ en met die woorden draait hij om en loopt weg. Fijn, dat kan ik er ook nog wel bij hebben. Maar het zal vast niets ergs zijn, ik heb niets fout gedaan. Ik loop naar binnen om me op te kleden en mijn weg te vervolgen naar de kantine, mijn maag rammelt.

Een half uurtje later ben ik op weg naar het kantoor van vader. Als ik daar eindelijk aankom klop ik op de deur en wacht tot ik toestemming heb om binnen te komen. Na een paar seconde krijg ik deze en maak ik de deur open. Vader zit aan het tafeltje, in het midden van de kamer, met een kop thee in zijn hand. Zijn blik kan niet veel goeds betekenen, dat kan ik meteen al zien. Ik slik onhoorbaar en loop de kamer in. De deur achter me vanzelf dichtvallend.