08/01/2015 - Writing Prompt - What disturbs me, my greatest fear and my biggest secret.

Ik zag onlangs de volgende quote op het internet staan die diende voor een writingprompt:
"Write what disturbs you, what you fear, what you have not been willing to speak about. Be willing to split open." - Natalie Goldberg

Ik heb besloten om geen verhaal te schrijven omtrent mijn angsten, geheimen, hetgeen me soort, maar wel om de quote op te delen in verschillende delen en bij elk wat commentaar/een antwoord te geven.

Het eerste is redelijk gemakkelijk te beantwoorden: mensen die een hoge eigendunk hebben maar niet eens leven naar die eigendunk. Zo van die mensen die denken dat ze alles weten, die mensen die zich altijd beter voelen dan de rest, die zichzelf altijd aan de top zien staan terwijl ze er misschien niet eens horen. Meestal zijn dat ook de mensen die zich het meest laten horen, die het meest naar de voorgrond trachten te treden zodat alle aandacht op hen gericht zal worden. Terwijl er andere mensen zijn, mensen die veel meer die top verdienen dan die aandachtzoekers, die zich meer terugtrekken en bescheiden zijn. Wel, mijn respect gaat uit naar die laatste groep: je kan ook trots zijn op een prestatie zonder het meteen van de daken te schreeuwen.

Waar ik bang voor ben is mijn tweelingbroer verliezen. De dood grijpt soms genadeloos om zich heen, verkeersongevallen, vliegtuigen die neerstorten, een dodelijke ziekte die zich plots een weg naar binnen vindt. Je kan op zoveel manieren sterven en je weet nooit wanneer het einde er voor jou zal zijn. Mijn tweelingbroer en ik hebben al van jongs af aan een goede band gehad, we zijn twee handen op één buik, natuurlijk hebben we ook wel eens onze discussies zoals elke normale broer en zus maar over het algemeen kunnen we het goed met elkaar vinden. Ik weet dat hij er altijd voor me zal zijn, dat hij altijd zal klaarstaan als ik hem nodig heb. We hebben een eigen soort humor die niemand waarschijnlijk zal begrijpen en die we ook enkel gebruiken als we alleen zijn. We hebben onze typische scheldwoorden voor elkaar die moeten uiten hoe graag we elkaar eigenlijk zien. En ik zou niet weten wat ik zou doen moest ik mijn broer (vroegtijdig) verliezen. Eigenlijk wil ik er ook niet te veel aan denken, maar zoals ik gisteren al schreef: negatieve gedachten blijven altijd wat langer in je hoofd rondspoken.

En er is een diep bewaard geheim in mijn hart verscholen waarover ik nog met niemand heb gepraat. Maar ik ben nu wel een verhaal aan het schrijven waar het in naar boven komt, dus eigenlijk schrijf ik er wel over, wat wel helpt. Misschien helpt het ook om het ooit eens echt naar buiten te brengen, maar dat zie ik nog wel. Voorlopig blijft het nog achter slot en grendel in mijn hoofd zitten.

Mijn grootste angst heb ik ook al eens in een kortverhaal verwerkt en ik merk wel dat, als het over iets persoonlijks gaat, je gemakkelijker de emoties kunt beschrijven die erbij gepaard gaan en misschien helpt dat wel om je personages nog wat 'echter' te maken.

Het is een quote die ik zeker zal onthouden en gebruiken in mijn verdere schrijven want er zit wel iets in, vind ik.