De Zuidelijke Waterstam - 74

“Dat was een leugen”, zei ik. Ik moeide me voor het eerst in hun gesprek. “Niemand van de Vuurnatie wist wie de avatar was tijdens de oorlog.”
“Bijna niemand”, verbeterde Yue me. “Jij wel.”

“Ja, ik wel. Maar ik vocht niet bepaald mee met de Vuurnatie. En mijn zuster Keylina wist het ook op het einde, nadat ze ons al met vele dingen geholpen had.”
“De avatar is mijn dochter”, zei Thomatio. “Ze is hier in de stam, ze is met ons mee gekomen.”
“We hebben haar al zien sturen, jongen”, zei Sicho aarzelend. “De avatar is hier.” Jirou keek ons aan.
“Wat voor leugens hebben ze me dan nog verteld?”
“Waarschijnlijk behoorlijk veel”, zei Yue zacht. “Prinses Lizzie heeft die commandant en zijn soldaten niet voor niets weggestuurd.”
“Ik…”, stamelde hij.
“Het is tijd om je beslissing te nemen, Jirou”, zei ik kalm. “Ik veronderstel dat prinses Yue je verteld heeft welke belofte ik verwacht om de gevangenis uit te mogen.” Jirou knikte aarzelend. Hij keek naar zijn familie. Allemaal keken ze hem verwachtingsvol aan.
“Goed, ik… Ik beloof u te gehoorzamen, prinses”, zei hij. Hij beet op zijn lip. “Voorlopig.”
“Voorlopig? Maar jongen…”, protesteerde Sicho.
“Het is in orde, Sicho”, zei ik kalm. “Ik begrijp dat je zoon voorzichtig is met beloftes aan de Vuurnatie.”
“Maar wat bedoel je dan met voorlopig?”, vroeg zijn vrouw aarzelend. “Word je nadien terug opgesloten?”
“Nee, papa moet bij ons blijven!”
“Voorlopig houdt in dat hij me minstens twee weken gehoorzaamd”, zei ik kalm. “Nadien geldt die belofte niet meer, maar ga ik er vanuit dat hij dat nog wel zal doen. Als dat niet het geval is, zal hij inderdaad weer worden opgesloten. Maar als hij de regels volgt, kan zijn vrijheid definitief zijn.”
“Je moet bij ons blijven, Jirou”, zei Sicho zacht.
“Als de vuurnatieprinses de stam ook echt helpt, zal ik dat doen”, zei Jirou. Hij keek me even aan. Ik knikte, dat was genoeg voor mij. Voor nu.
“Prinses Yue, kunt u Jirou even uitleggen welke regels er op dit moment in de stam gelden?”
“Natuurlijk”, zei Yue met een glimlach.
“Goed, ik ga terug naar de stam, jullie kunnen me straks achterna komen.” Ik knikte hen toe en liep het lokaaltje uit. Ik was ontzettend opgelucht dat Jirou akkoord was gegaan. Nu zou alles in orde moeten komen en kon Sicho de stam leiden zodra ik er niet meer was. Want dat ze geen andere vuurnatiecommandant meer zouden aanvaarden, was duidelijk en ook erg begrijpelijk.