De Zuidelijke Waterstam - 73

“Echt?” De kinderen keken elkaar en renden naar de gevangenis. Ik grinnikte zacht. Ik begreep best dat ze uitgelaten waren.

“Prinses?”, vroeg Jirou’s vrouw aarzelend. “Ik… maakt mijn man een kans om vrij te komen? Ik weet dat hij verkeerde dingen heeft gedaan, maar…” Ik keek naar de twee bange vrouwen. Bang, maar toch ook met een sprankje hoop in hun ogen.
“Ja, hij maakt een kans, maar of hij die grijpt hangt helemaal van hemzelf af.”
“Denkt u dat hij die kans zal grijpen?”, vroeg zijn moeder aarzelend.
“Ik heb hem vandaag nog niet gesproken”, zei ik. “Maar prinses Yue denkt van wel.”
“Gelukkig”, fluisterde zijn vrouw. Ik ging er niet meer op in. Als Jirou weigerde die belofte te doen, zaten we met een groot probleem.

“Papa!” De kinderen stormden de kamer binnen waar Yue en Thomatio nog steeds met Jirou en Sicho zaten. Jirou sloot zijn kinderen meteen in zijn armen en omhelsde nadien ook zijn vrouw en zijn moeder.
“Ik heb jullie zo gemist”, zei hij zacht. Een traan rolde over zijn wang.
“Wij jou ook”, zei zijn vrouw zacht. “Het was zo… vreselijk in de stam, helemaal toen jij verdween. Maar gelukkig is het nu beter.” Ze keek hem aan. “Maar wij zullen pas echt weer gelukkig zijn als jij terug bij ons bent, Jirou.”
“Jullie zijn vermagerd”, zei hij zacht.
“Het was veel erger voor prinses Yue kwam. En sinds prinses Lizzie van de Vuurnatie er is, wordt alles snel beter.” Ik glimlachte aarzelend naar Yue. Jirou’s vrouw wist precies wat ze moest zeggen.
“We mogen weer watersturen”, zei Sicho’s vrouw. “Ik leer samen met de avatar jonge meisjes helen. En de jongens leren sturen.”
“Wacht, moeder.” Jirou keek haar met grote ogen aan. “De avatar? De bewakers zeiden me dat ze die tijdens de oorlog al te pakken hadden gekregen, dat er nooit meer een nieuwe avatar zou komen!”
“Dat was een leugen”, zei ik. Ik moeide me voor het eerst in hun gesprek. “Niemand van de Vuurnatie wist wie de avatar was tijdens de oorlog.”
“Bijna niemand”, verbeterde Yue me. “Jij wel.”