Chapter 1.OO1

Ik word wakker als mijn wekker begint te piepen in de vroege ochtend. Met een klap sla ik hem uit, het geluid van de wekker is me veel te irritant. Ook al weet ik dat ik er echt uit moet, toch wil ik liever niet. Het liefst draai ik de tijd terug, zodat ik nog wat langer door kan slapen. Helaas kan dat momenteel niet. Als ik ook maar een seconde te laat ben kan ik het wel schudden. Dan ben ik de klos en is in het ergste geval mijn team dat ook. Ik zou niet om een stomme reden als te laat komen de titel Genesis opgeven. Dat kan ik mijn team niet aandoen, en dan zou ik niet meer kunnen leven met mezelf. We hebben er allemaal super hard voor gewerkt, en dat doen we nog nog steeds. Al die keren dat we waren gesloopt, de klappen van de ballen die we hebben moeten ontvangen, de keren dat al je spieren schreeuwen om rust maar je toch niet stopt. Dat mag allemaal niet voor niets zijn!
Ik zwaai mijn benen over de rand van het bed en sta op om naar de kast te lopen. Ik haal mijn tenue uit de kast en loop ermee de badkamer in. Ik zet de douche aan op de koudste stand en stap eronder. Het is misschien raar om met koud water te douchen maar hoe kouder het is, hoe beter. Ik slaap daarom ook nooit met dekens op mijn bed. Daar krijg ik het allemaal veel te warm van.

Na nog geen vijf minuten loop ik volledig aangekleed de gang op richting de trainingszaal. Tijd om te eten is er niet. Ik moet maar hopen dat ik op tijd ben voor de lunch en eet dan wel wat meer. Een andere optie is er momenteel toch niet. Aangekomen bij de trainingszaal zie ik dat bijna iedereen van het team er al is, mooi dan kunnen we snel beginnen. Hoe eerder de training klaar is, hoe eerder iedereen kan rusten en hoe langer iedereen kan rusten. Wie weet moeten we van vader straks opeens een wedstrijd spelen tegen een van de teams. Dan kan mijn team maar beter zo veel mogelijk gerust hebben.
Het duurt een paar minuten voordat heel het team in de zaal staat. In de tussentijd was ik een bal aan het hooghouden terwijl de rest een beetje stond te praten met elkaar. Zodra ik zie dat we er alle elf zijn laat ik de bal op de grond vallen en zet mijn voet erop. ‘Oké, tijd voor de training. Jullie weten wat je moet doen. Zodra het te makkelijk is, ga je een level hoger en maak je het moeilijker voor jezelf.’ ik kijk naar mijn team. Ik weet dat deze trainingen niet leuk zijn, maar ze moeten toch. Anders worden we nooit beter en maken we geen schijn van kans op de titel. ‘En als ik ook maar merk dat iemand makkelijk een niveau hoger kan maar het niet doet, gaat diegenen drie niveau’s omhoog en mag hij of zij in het doel staan om te schoten op te vangen.’ Mijn stem is kil en koud als ik het uitspreek. Precies zoals vader me wilt hebben. Gazel, de kille en koude aanvoerder van Diamond Dust. Dus in die rol blijf ik dan ook. Ik zie dat mijn teamgenoten wat geschrokken zijn van mijn bedreiging en ze beginnen meteen met de training.

Ik zucht, het liefst wilde ik dat ik dit niet meer hoefde te doen. Dat kille en koude gedoe, ik werd er gek van. Het liefst had ik het zoals vroeger. Vroeger toen iedereen nog naar elkaar lachte en niemand bang was voor elkaar. Dat is nu niet meer. Ik weet dat een aantal uit de andere teams, met name de lagere, mij vrezen. Net als Burn en Gran. Maar het ergste is dat ik zelf mijn eigen teamgenoten nog bang maak met mijn gedrag. Dat zou niet moeten, een team moet met elkaar kunnen lachen. Dat is hier niet. Het team vreest me eerder dan dat ze om me geven, en dat doet pijn aan mijn hart. Ik zou willen dat ik dat kon veranderen maar helaas kan dat niet. Als vader ook maar merkt dat ik me anders ga gedragen, niet zoals hij wilt. Dan kan ik de consequenties ervaren en eventueel mijn team ook. Daar behoed ik ze met al mijn macht voor. Ook als dat betekend dat ik ze uiteindelijk verlies.