Harry Potter Schrijfwedstrijd van Maovesa - Opdracht 2 - Don we now our gay apparel

Ik stapte de openhaard uit en botste onmiddellijk tegen iemand op. “Vrolijk kerstfeest!” riep de man, terwijl ik nog geschrokken verontschuldigingen mompelde.
      Hij had rood haar, maar dat hielp me niet echt verder in een huis vol Weasleys. Wat ik me herinnerde uit mijn geschiedenisboek echter wel, want tenzij ik me vreselijk vergiste, stond ik tegenover Ronald Weasley, een van Harry Potters beste vrienden en Roos’ vader. Ik moest even slikken. Roos, Albus en de rest van de Potter-Weasley clan op Hogwarts deden er weliswaar altijd heel nonchalant over, maar voor mij was het wat minder gewoon om tegenover een beroemdheid te staan.
      De beroemdheid in kwestie was al bijna weer verder gelopen toen hij zich plotseling toch weer naar mij toe draaide. Hij staarde mij een tijdje aan en kneep zijn ogen samen, alsof hij zijn best deed zich iets te herinneren. Ik durfde bijna geen adem te halen.
      “Had Hermione gelijk en had ik niet nu al Firewhiskey moeten drinken, of ken ik jou niet?” vroeg hij uiteindelijk.
      “U kent mij niet, meneer. Ik ben Mila, een vriendin van Albus en Roos. Ze, eh, ze hebben me uitgenodigd? Omdat mijn ouders met Kerst moeten werken?” Het klonk alsof ik hem vragen stelde in plaats van hem uit te leggen wat er aan de hand was. Ron Weasley bleef mij aanstaren, dus ik babbelde nerveus verder. “Ze zeiden dat het goed was, maar ik kan weer gaan.”
      “Nee, geen sprake van,” zei Ron opeens. “Als Roos en Al dit hebben geregeld met mijn moeder, krijg ik op mijn dak als ik je weer laat gaan. Wacht hier, ik zal een van hen voor je zoeken.”
      Ik knikte en wilde hem bedanken, maar hij was al weg. Ik bleef alleen achter, een stap van de openhaard verwijderd, in een woonkamer die volstond met mensen die ik niet kende. Dit gaf me wel de kans om de versieringen te bewonderen - wat iets leek waar ik wel een kwartier mee zou kunnen vullen, want iemand had echt naar hartenlust glitters en sterretjes door de kamer gestrooid. Er lagen gouden kleedjes over alles wat kon worden gebruikt als tafel, het deurkozijn was versierd met rode strikjes, er hingen gekrulde lintjes van het plafond en er stonden kaarsen op alle platte - en sommige niet zo platte - oppervlakken. Ik hoopte dat er magie was gebruikt om de kaarsen op de rand van een ronde vaas daar te houden, want het zou erg jammer zijn als het huis juist met Kerst in brand vloog, al helemaal nadat iemand zoveel moeite had gestopt in decoratie. Zelfs iets te veel moeite, misschien, maar het was duidelijk met enthousiasme gedaan. Ik verlangde naar mijn tekenblok en wat potloden, want dit was iets wat ik wilde onthouden.
      Er prikte iets in mijn rug. Een bekende stem riep: “Handen in de lucht!”
      “Albus? Wat-” Ik draaide me om en zag wat hij eigenlijk in zijn handen had. “Een kaneelstok. Een kaneelstok? Echt?”
      “Sorry.” Hij had tenminste de beleefdheid om ook echt een beetje beschaamd te lijken. “Ik ben heel blij dat je hier bent. Vrolijk kerstfeest!”
      “Hetzelfde.”
      Albus zwaaide met zijn kaneelstok in een wijds gebaar door de kamer. “Wat vind je van het Weasley clubhuis?”
      “Het is prachtig.”
      “Oh, wees eerlijk. Het ziet eruit alsof een regenboog heeft overgegeven.”
      Ik haalde mijn schouders op en probeerde een tegenargument te verzinnen. Dat was lastig, dus eindigde ik met een halfhartige instemming. “Wel een erg rood en goud georiënteerde regenboog.”
      “Een Gryffindor regenboog.” Albus schudde theatraal zijn hoofd. “Hoe bizar kan het worden?”
      “Ik vind het toch nog steeds vreemder om een huis te zien zonder telefoon of computer. Op Hogwarts ben ik dat gewend, maar bij iemand-”
      Albus sloeg uit het niets een hand over mijn mond.
      “Hmpf!” protesteerde ik, terwijl ik zijn arm van mijn gezicht weg probeerde te trekken.
      “Sorry,” zei hij. “Maar je moet uitkijken als je het hier in huis over Muggle technologie hebt. Mijn opa is, eh-”
      James verscheen aan Albus’ linkerkant en zette grijnzend een kerstmuts op Albus’ hoofd. “Prettig gestoord? Geobsedeerd? Onherroepelijk verliefd op badeendjes?”
      “Ja, zoiets,” stemde Albus in, terwijl hij de kerstmuts voor zijn ogen wegtrok en rechtzette. “Je moet in ieder geval zorgen dat je hem niet de indruk geeft dat je veel van elektrische apparaten weet, want dan raak je hem de rest van de middag niet meer kwijt.”
      James knikte heftig. “Heb je dat verhaal gehoord over die keer dat opa op vakantie stiekem een supermarkt binnensloop?”
      “Nee, ik denk het niet. Een supermarkt is toch niet zo bijzonder?”
      “Het spul op de rekken niet, nee, maar toen kwam hij bij de kassa. Het verbaast me dat hij door de automatisch openende deuren kwam, nu ik erover nadenk. Je zou oom George eens om dat verhaal moeten vragen.”
      “Zijn er meer dingen die ik zou moeten weten, voordat ik per ongeluk in een gesprek gevangen raak?”
      “Geen draken noemen in Charlies buurt,” zei James.
      “Geen slechte behandeling van huiselfen bij Hermione,” voegde Albus toe.
      “Vraag Percy niet om suggesties voor een leesboek.”
      “Of de dikte van een ketelbodem.”
      “Niet over koken praten met oma.”
      “Haarmode ontwijken in Fleurs buurt.”
      “En Teddy niet vragen zijn haar groen te maken,” eindigde James, “want er is een kans dat hij het jouwe groen tovert.”
      “Oh,” zei ik. “Misschien dat ik mijn mond maar gewoon houd, eigenlijk.”
      “Dat gaat niet lukken. Daar komt oma,” zei James, vlak voordat hij vluchtte. Albus bleef gelukkig wel naast me staan, ook toen oma Weasley mij opmerkte en recht op me af kwam.
      “Hallo,” zei ze opgewonden. “Jij moet Albus’ vriendinnetje zijn. Mila, toch?”
      “Ja, Mila. Aangenaam kennis te maken, mevrouw Weasley.”
      “Zo’n beleefd meisje,” zei oma Weasley tevreden. “Waar het Albus jou gevonden?”
      “Op Hogwarts,” antwoordde ik, op hetzelfde moment dat Albus zei: “We zijn gewoon vrienden, oma.”
      Oma Weasley keek van Albus naar mij en weer terug. “Echt waar? Is dat omdat zij al een vriendje heeft?”
      “Nee,” antwoordde Albus voor mij. Hij fronste zijn wenkbrauwen op die manier die betekende dat hij iets ging doen wat waarschijnlijk een beetje stom, maar ook heel dapper was. “Ik wel.”
      Ik moest moeite doen een giechel in te slikken. Dit was geen nieuws voor mij, maar als ik van tevoren had geweten dat dit zou gebeuren, zou ik veel zekerder hebben geweten dat ik echt moest komen.
      Oma Weasley knipperde een paar keer, duidelijk verrast. “Wat is zijn naam?”
      “Scorpius.”
      “De zoon van Malfoy?”
      “Ja.”
      “Oh hemel.” Even dacht ik dat oma Weasley misschien even moest gaan zitten, maar toen schudde ze haar hoofd één keer en zag ze er weer veel helderder uit. “Lieverd,” zei ze tegen Albus, “zou je dit nog een tijdje voor jezelf willen houden?”
      Albus sloeg zijn armen over elkaar. Ik zou dat niet hebben gedurfd tegenover mijn oma. “Waarom?”
      “Percy is van plan vandaag te vertellen dat de scheiding met Audrey officieel is en dat hij weer contact heeft met een jongen die hij van school kende.” Ik had nog nooit een vrouw van zo’n zeventig jaar oud met haar wenkbrauwen zien wiebelen, dus ik geloofde mijn ogen nauwelijks. “Contact op de manier waarop jij dat hebt met Scorpius. Geef hem even zijn spotlight, wil je?”
      Dit keer was het Albus die stomverbaasd knipperde. “Oké, oma.”
      Oma Weasley glimlachte en gaf hem een klopje op zijn wang. “Je bent een schat. Ik moet de koekjes uit de oven halen voordat ze zwart zijn. Leuk dat je met ons wilt vieren, Mila.”
      “Ik ben zo in de war,” mompelde Albus toen zijn oma vertrokken was. Hij zag er wat bleek uit. “Dat was niet hoe ik had verwacht dat dit zou gaan.”
      Roos verscheen door een deur aan de andere kant van de kamer, dus ik zwaaide naar haar en ze kwam op ons af. “Waarom ziet hij eruit alsof hij zo flauwvalt?” vroeg ze, met een blik in Albus’ richting. Nog voordat iemand kon antwoorden greep ze de kaneelstok die hij nog steeds vasthield en prikte hem ermee in zijn zij, waardoor hij een sprongetje maakte en de kerstmuts weer over zijn ogen gleed.
      Roos besloot hem te negeren en draaide zich naar mij toe. “Mila! Hoe vind je Weasleykerst?”
      “Geweldig, tot nu toe. Jullie hebben echt alles uit de kast gehaald.”
      Albus kreunde en trok de kerstmuts nog dieper.