Een angstig voorgevoel...

De afdruk van een laars? Hoe kon dat nou? Het was verboden om hier te komen. Maar zei was hier toch ook? Als zij hier ook gewoon naartoe gaat, dan doet iemand anders dat uit nieuwsgierigheid misschien ook. Maar als iemand dat zou hebben gedaan, waar een grote kans op was aangezien de laarsafdruk, dan zou hij of zij ook de kudde moeten hebben gezien! De kudde zwerft hier namelijk altijd rond.
Roos bekeek de afdrukken in de modder wat beter. Het begon gelukkig wat minder hard te regenen.
De afdrukken waren allebei ongeveer even vers, zowel van de kudde als van de man die hier is geweest. Het kón niet anders of het moest een man geweest zijn. De schoenafdruk was van iemand met grote voeten en een gewicht van tussen de 90 en 100 kilo, schatte Roos. De afdruk was namelijk best diep.
Tot Roos haar ontzetting zag ze nog veel meer afdrukken van schoenen! Het moest een hele groep mannen zijn geweest. Waarschijnlijk regende het al toen ze hier aankwamen want anders ligt hier altijd alleen maar zand. De regen heeft voor een modderpoel gezorgd.
Roos dacht na. Wanneer was het begonnen met regenen? Eigenlijk vlak voor ze weg ging toch? Nee... later... Toen ze op de fiets zat was het aan het motregenen. Pas toen ze in het bos naar de kudde aan het zoeken was begon het te stortregenen.
Maar dat kon niet! Dan zou ze de mannen ongetwijfeld hebben gezien! Of op zijn minst gehoord!
Opeens herinnerde ze zich iets. Toen ze met haar oma en vader aan de spinazie zat had het ook geregend. Ze had het toen alleen niet echt opgemerkt omdat ze zo genoot van haar oma's klaar gemaakte spinazie. Bovendien was het toen niet zo'n hele erge regenbui. Regen is niet heel erg bijzonder dus was het haar niet echt opgevallen. Maar nu herinnerde ze het zich vanuit haar onderbewustzijn.
Roos liet de tak, die ze nog steeds vasthield (ze wist ook niet waarom, misschien hoopte ze dat dat ding haar vertelde waar de kudde was of zo, ze wist eigenlijk niet waar ze op hoopte!), los. De tak schoot terug tegen de boom waaraan hij vast zat aan.
Bijna begon Roos te huilen. Wat moest ze nu doen? Stel dat die mannen de kudde had weggejaagd van dit gebied. Wat moest ze dan doen? Zoeken? Maar waar? Ze had alles al gehad. Misschien kon ze beter morgen terug gaan om nog even te zoeken, dan was het licht. Ze zou zich wel ziek melden bij Sunshine Valley.
Roos keek nog een keertje naar de sporen. De kudde was in paniek geweest. De mannen hadden de kudde opgejaagd. Het was duidelijk de bedoeling van de mannen geweest om ze een bepaalde richting uit te drijven. Roos volgde de sporen. Ze gingen het bos in.
De natte bladeren van de bomen uit haar gezicht duwend, volgde ze angstig de sporen van de kudde. Ze herkende de hoefafdrukken van Lively. De tranen schoten in haar ogen.
"Nee Roos!" sprak ze zichzelf streng toe. "Als je gaat huilen dan zie je door de tranen de afdrukken niet meer!"
Braaf naar zichzelf luisterend, veegde ze de tranen uit haar ogen. Zonder zeuren, en huilen, volgde ze de sporen, helaas ging de modder over op mos en kon ze niks meer zien. Alleen een paar diepe kuiltjes.
Het was in ieder geval duidelijk waar de mannen de kudde naartoe hadden geleid...
De rand van het bos, richting een rustige weg. Waar je, als je zou willen, makkelijk ongezien en ongehoord, een kudde wilde paarden in je vrachtwagen kon laden en wegrijden...