013 Elena

'Het gaat wel, laat me gewoon even rusten.' zegt Bilbo om de nieuwsgierige blikken van hem af te wenden.
'Hier, een kopje kamille thee. Dat zal je wat doen kalmeren.' zeg ik tegen Bilbo, waarna ik hem het kopje aangeef. Hij knikt dankbaar en neemt meteen een flinke teug van de thee.
'Far over the misty mountains cold...' begint Thorin met het liedje, waarna al de andere mee beginnen te zingen. Het is een mooi, maar triestig liedje en opnieuw voel ik er me door aangegrepen. Al snel beginnen de dwergen onderling te praten van zodra ze uitgezongen zijn.
'Waar kom jij dan vandaan?' vraagt iemand. Als ik me omdraai, kijk ik in de blauwe ogen Fili. Ik schrik even doordat hij zo dicht bij me staat en laat mijn eigen kopje met thee op de grond vallen, waar het meteen stuk valt. Meteen buk ik me om alles op te ruimen, maar de thee verdwijnt grotendeels in het tapijt.
'Toch geen bang van mijn broer?' vraagt Kili grappend. Geërgerd kijk ik hun beiden aan, om vervolgens naar de keuken te gaan en een nieuw kopje te nemen. Ik schenk nieuwe thee uit en neem meteen een slokje hete thee.
'Waar ben ik toch beland?' vraag ik mezelf zuchtend af.
'Als ik me niet vergis nog steeds het huis van Bilbo.' zegt een vrolijke stem. Als ik me omdraai, zie ik het lachend gezicht van Bofur.
'Dat vrees ik helaas ook nog steeds, was ik maar thuis gebleven in plaats door het bos te dwarrelen.' zucht ik. Ik plof me neer op een van de weinige krukken die nog in de keuken staat.
'Dan ben je toch niet zo ver van huis?' zegt Bofur glimlachend. Ik kan zijn optimisme wel appreciëren, maar helaas voor mij ben ik verder van huis dan hij denkt.
'Ik vrees van wel, ik heb iets doms gedaan en daardoor zit ik hier.' zeg ik met mijn blik op de grond gericht. Was ik maar zo nieuwsgierig niet geweest, dan zat ik gewoon nog in het bos dichtbij mijn huis.
'Wat dan?' vraagt Bofur geïnteresseerd.
'Ik volgde een konijn die van een klif sprong, maar niet dood ging en zo kwam ik hier terecht.' ik zucht nadat ik het verteld heb. Waarschijnlijk verklaard hij me voor gek en gaat hij me zo uitlachen, want het klinkt ook ronduit belachelijk.
'De onzichtbare wegen van Mahal, je hebt er zo eentje gevonden.' zegt Bofur zacht.
'Een wat?' vraag ik hem verbaasd. Dit had ik duidelijk niet verwacht.
'Onze schepper Mahal, hij is diegene die onzichtbare wegen maakt. Enkel toegankelijk voor enkelen onder ons. Ik had het wel gedacht dat je speciaal bent,' opnieuw kijkt Bofur me met een glimlach aan. 'En tijd zal alle vragen beantwoorden.' zegt hij, voor ik nog iets kan vragen.