- 10 -

“En het ligt niet aan monsters,” voegde ze er onmiddellijk aan toe. Haar ogen, die veel te helder stonden voor hoe ze er verder uitzag in pyjama en met haar knuffel, sprongen van Percy naar Oliver en weer terug. Percy had het stille vermoeden dat ze niet eens echt had geprobeerd om te slapen.
      “Wat is het dan?” vroeg hij.
      “Je bent het slapengaanverhaaltje vergeten.”
      “Wat stom van me,” zei Percy. In werkelijkheid was het hem niet zomaar ontschoten, want voorlezen was zo routine dat zoiets ongeveer gelijk zou staan aan vergeten zich aan te kleden voordat hij de deur uit ging. Hij had zelfs nog naar het boek op Lucy’s nachtkastje gekeken, maar ze leek op dat punt al bijna in slaap te vallen en Percy wilde Oliver niet al te lang laten wachten. Hij vroeg zich af hoe hij had kunnen denken dat hij zo’n belangrijke traditie ongemerkt had kunnen overslaan. Hij had moeten weten dat Lucy hem door zou hebben. “Als jij nu weer in bed kruipt, kan ik nog wel een kort verhaaltje doen.”
      Lucy liep snel verder de keuken in, duidelijk met de opzet te voorkomen dat Percy op haar af zou lopen om haar door de deur te loodsen. “Nee. Ik heb ook dorst.”
      “Oké. Een glas water, een verhaaltje en dan weer proberen te slapen,” stelde Percy voor. Hij wachtte om te zien of Lucy zou instemmen of nog een excuus zou verzinnen om tijd te rekken. Toen ze knikte, draaide hij zich naar de kast om een glas te pakken, maar Oliver had er al eentje en liet het vollopen bij de kraan. Hij schoof het zonder een woord te zeggen over het aanrecht naar Percy toe, die het aan Lucy overhandigde.
      Percy was blij dat een glas vullen de enige manier was waarop Oliver deelnam aan dit gesprek. Ondanks al zijn zoetsappige gedachten over Oliver en Oliver met kinderen, wist hij niet in hoeverre hij het had kunnen waarderen als Oliver zich hier thuis in Lucy’s opvoeding had geprobeerd te mengen.
      “Misschien moet ik maar eens gaan,” zei Oliver plotseling, toen Lucy de eerste twee minieme slokjes van haar glas had genomen.
      “Nee,” klaagde Lucy.
      Percy’s automatische reactie was daar niet ver van verwijderd, maar er waren te veel andere factoren die invloed hadden op zijn antwoord om hem dat hardop te laten zeggen. “Oliver moet morgen weer vroeg op. Net als jij, Lucy.”
      “Wij hebben een bank,” bracht zij daar tegenin. “Jij hebt zelf weleens op de bank geslapen, vlak voordat m-” Ze stopte, net een tel te lang heel stil, voordat ze weer opfleurde met een nieuw idee. “Of hij kan in Molly’s bed slapen!”
      Oliver glimlachte. “Sorry, Lucy, maar ik moet echt naar huis. Ik moet mijn goudvis nog voeren.” Uit de mond van ieder ander zou dat hebben geklonken als een excuus dat zo slecht was dat het haast een belediging op zich was te denken dat iemand erin zou trappen, maar op een of andere manier wist Oliver het te brengen alsof het de absolute waarheid was. Dat werd verklaard toen hij zijn portemonnee tevoorschijn trok en er een fotootje uit haalde. “Kijk, dit is hem.”
      Percy beet op zijn lip. Hij wist niet eens precies wat voor emotie hij probeerde te onderdrukken, maar het idee dat Oliver, de jonge, competente basisschoolleraar, met een foto van zijn goudvis in zijn portemonnee rondliep zoals andere mensen dat deden met foto’s van hun familie of desnoods honden en katten, was voldoende om iets in Percy bijna te doen breken.
      “Hoe heet hij?” vroeg Lucy.
      “Pu.”
      “Pu? Dat is een rare naam.”
      Oliver haalde zijn schouders op terwijl hij de foto weer wegstopte. “Het is de afkorting van Puddlemere United, mijn favoriete Quidditch team. Ken je ze?”
      “Een beetje.” Lucy had haar glas leeg en leek zich er zelf nog wel het meest over te verbazen dat het zo snel was gegaan. Percy kon de wieltjes in haar hoofd zien draaien terwijl ze traag het glas wegzette en om zich heen keek, op zoek naar iets om nog net wat langer te rekken. Molly deed altijd exact hetzelfde.
      “Je glas is leeg,” merkte Percy op. “Tijd om goedenacht te zeggen tegen Oliver.”
      Lucy knikte. “Goedenacht, meester.” Vlak voordat Percy haar de deur uit kon krijgen, bedacht ze zich opeens nog iets. “Meester, mag Beer een nachtzoen?”
      Percy had een kort moment van paniek waarin hij zich afvroeg of hij Lucy moest vertellen dat ze dat soort dingen niet kon vragen, maar Oliver liet zich niet zo gemakkelijk van zijn stuk brengen. Hij kuste zijn eigen handpalm en drukte die tegen de snuit van Beer, die door Lucy voor zich uit werd gehouden. “Slaap lekker, Lucy. Slaap lekker, Beer.”
      Lucy vouwde Beer weer stevig in haar armen. “Nu papa nog.”
      Oliver schoot in de lach, dus Percy maakte gebruik van dat moment om Lucy eindelijk naar de gang te krijgen. Twee uur later, toen Lucy allang sliep en Oliver was vertrokken, lag Percy nog een hele tijd in zijn eigen bed naar zijn plafond te staren. Hij vroeg zich af wat er zou zijn gebeurd als hij Oliver de tijd had gegeven om te reageren. En nog veel belangrijker - hij had het idee dat hij niet de enige was die veel te gemakkelijk gewend zou kunnen raken aan Olivers aanwezigheid. Dat baarde hem zorgen.