- 9 -

Toen Percy weer de keuken binnenkwam, was de tafel al leeg. Oliver stond bij de gootsteen. Hij had zijn mouwen opgestroopt, zijn handen waren verborgen onder een enorme berg schuim en naast hem op het aanrecht lagen al drie druipende borden, twee vorken en de lepel die Lucy had gebruikt om de stroop goed over haar pannenkoeken uit te smeren.
      “Hé. Lucy is goed ingestopt?”
      “Ze is een grote meid. De enige die ik tegenwoordig nog mag instoppen is Beer.”
      Oliver glimlachte en richtte zich weer op het zeepwater. “Ik heb geprobeerd alles weer terug te zetten waar ik het vandaan had gehaald, dus ik hoop dat je de komende dagen niet opeens iets kwijt bent. Ik ben alvast aan de afwas begonnen.”
      “Een beetje verwarring houdt het leven interessant,” zei Percy, al was dat niet iets wat hij ooit eerder uit zijn eigen mond zou hebben verwacht. ‘Je mag mijn keukenkastjes zo vaak je wilt opnieuw indelen’ leek echter nog wanhopiger. “Heb je al een droogdoek?”
      “Nee, ik kon er geen vinden.”
      Percy opende het laatste kastje onder het aanrecht en haalde een doek tevoorschijn. Hij aarzelde even. “Ik doe de afwas meestal magisch.”
      “Ik ook,” gaf Oliver toe, “maar ik vind handmatig werk altijd iets rustgevends hebben, en aangezien jij de pannenkoeken op de arbeidsintensieve manier hebt gebakken, leek dit me wel passend.”
      Percy pakte het eerste bord. “Dan doen we het zo.”
      Ze werkten een tijdje in aangename stilte. Totaal ongevraagd schoot de gedachte dat hij hier wel aan gewend zou kunnen raken door Percy’s hoofd, maar net zo snel als dat idee was gekomen, probeerde hij het ook weer te verjagen. Hij wist niet eens of Oliver single was, laat staan of hij interesse zou hebben. Daar kwam nog eens bij dat iets beginnen met de leraar van een van zijn dochters waarschijnlijk de meest stomme en cliché zet was die hij in zijn eerste maanden als alleenstaande ouder kon maken, dus deed hij zijn best het ongefundeerde, warme gevoel dat zich deze avond in zijn borst had genesteld niet uit de hand te laten lopen. Het was waarschijnlijk al te laat, maar misschien kon hij er nog voor zorgen dat hij de enige zou zijn die daar ooit iets van zou merken.
      “Bedankt, trouwens,” zei Oliver, toen hij klaar was met afwassen en toekeek hoe het water door de afvoer verdween. Percy liep een beetje achter met drogen, dus hij was nog bezig met een van de twee pannen. Hij had even nodig om tot de conclusie te komen dat de context van Olivers woorden hem echt volledig ontging, en niet alleen omdat hij zelf had staan te dromen.
      “Waarvoor?”
      “In de bres springen, wat het schoolreisje betreft. Ik weet dat het vaak lastig kan zijn op korte termijn vrij te krijgen.”
      “Is dat de reden dat die moeder geen twee weken van tevoren nog heeft afgezegd?”
      Oliver sloeg zijn armen over elkaar en leunde met zijn heup tegen het aanrecht terwijl hij Percy gadesloeg, die de laatste pannendeksel droog probeerde te krijgen met zijn veel te natte droogdoek. Oliver schudde zijn hoofd. “Nee. Dat was om persoonlijke redenen.”
      Percy gaf het vochtige strepen trekken over metaal op en keek Oliver aan. “Het klinkt alsof er aanhalingstekens om die laatste twee woorden staan.”
      Oliver glimlachte een beetje. “Dat was niet opzettelijk.”
      Percy fronste, want het ontging hem niet dat die woorden geen ontkenning waren. “Was zij nog een ouder die jou niet mocht? Want dan begin ik de indruk te krijgen dat ik iets belangrijks mis. Je verbouwt niet stiekem drugs, of wel?”
      “Niet voor zover ik weet, hoewel er al een tijdje iets in mijn badkamer groeit dat ik niet helemaal kan plaatsen.”
      Percy verborg zijn lach gedeeltelijk door de pan te grijpen en op de juiste plek in een van de kasten te schuiven. Ondanks het onderwerp, dat hem voor Olivers welzijn zorgen baarde, werd het warme gevoel op deze manier alleen gevoed.
      “Het was niet nog een ouder die me niet mocht, overigens, maar dezelfde moeder. Het zou een illusie kunnen zijn, maar ik denk dat de rest van de ouders niet al te veel problemen met me heeft. Tot nu toe, dan.”
      Percy hing het vochtige droogdoek over de hoek van het aanrecht. Daarna had hij niets meer omhanden, dus kopieerde hij Olivers houding. “Deze moeder is niet toevallig ook de zwangere vrouw die samen met haar man het gesprek vlak voor mij had tijdens de ouderavond, of wel? Waren dat de ouders van dat jongetje waar Lucy ruzie mee had, Rick?”
      Olivers gezichtsuitdrukking was voldoende antwoord.
      “Dat lijkt me erg frustrerend.”
      “Zorgen dat de ouders me niet aan de keel vliegen is niet mijn favoriete aspect van de baan, nee.”
      Percy had vrij weinig interesse in Olivers keel, maar des te meer in andere delen van hem. “Wat is wel je favoriete aspect?”
      “De kinderen,” antwoordde Oliver. Zijn houding ontspande zich een beetje en hij lachte half. “De kinderen zijn geweldig. Dat is maar goed ook, want anders zou ik het nooit zo lang hebben uitgehouden.”
      “Heb je zelf-” Percy stopte halverwege, want zelfs nadat hij Oliver in zijn huis binnen had gelaten en een maaltijd met hem had gedeeld, wist hij niet zeker of hij dat soort dingen mocht vragen. Oliver aarzelde, wat Percy’s zorgen de tijd gaf zich te verveelvoudigden, maar Oliver leek met iets heel anders bezig te zijn geweest.
      “Nee,” zei hij zacht. “Een paar jaar geleden leek het er even op dat het ervan zou komen, maar nee. Ik bleek de enige in die relatie te zijn die wilde.”
      “Sorry,” zei Percy. Hij wist dat er mensen waren die geen kinderen wilden en hij had volledig respect voor die keuze - zijn broer Charlie had een keer tijdens Kerst verklaard dat hij liever een drakenei had dan een baby en dat was waarschijnlijk beter zo - maar tegelijkertijd vond hij het lastig zich voor te stellen dat iemand niet Olivers kinderen zou willen. Voordat hij een manier had kunnen vinden om dat op een of andere manier in woorden te verpakken die niet klonken alsof hij Oliver probeerde te versieren, ging de keukendeur open. Als je het over de duivel hebt, maar dan klein en slaperig en met een beer tegen zich aan gedrukt.
      “Ik kan niet slapen,” klaagde Lucy.