- 7 -

Naast slakken verzamelen in de tuin van haar grootouders, was inkopen doen een van Lucy’s grootste hobby’s. Dat kwam Percy goed uit, want het betekende dat hij niet een nors kind door de winkel hoefde te slepen. Aan de andere kant betekende het ook dat er regelmatig een klein meisje met heel zielige ogen en een grote zak snoep naast hem opdook, waar hij nee tegen moest zeggen voordat de zak zijn weg naar hun mandje vond. Het was nooit zo gemakkelijk als het klonk.
      “Chocokikkers?” vroeg hij, zo streng mogelijk. Hij had Lucy eigenlijk weggestuurd met de opdracht een pak meel te vinden. Hij was zich er vrij zeker van dat de chocokikkers in de verste verte niet naast het meel lagen.
      Lucy knikte, waardoor haar twee staartjes op en neer sprongen. Ze wist dondersgoed dat ze er schattig uitzag, de kleine duivel.
      “Lieverd, hier kunnen we geen pannenkoeken van bakken.”
      Lucy’s gespeelde je-zult-mijn-hart-breken-als-je-dit-niet-voor-me-koopt-uitdrukking verdween als sneeuw voor de zon en maakte plaats voor puur enthousiasme. Het was het licht krankzinnige soort dat Percy nog wel het meest deed denken aan Fred en George in hun jeugd. “Papa! Chocokikkerpannenkoeken!”
      “Nee,” zei Percy, om haar te stoppen voordat ze echt kon beginnen. “We gaan geen chocokikkerpannenkoeken bakken. Dat is niet-” Hij zuchtte bij het zien van haar nu volledig oprecht teleurgestelde gezicht. “We zouden het wel kunnen proberen met wafels. Op voorwaarde dat je bereid bent de kikkers in stukjes te hakken.”
      Lucy vatte dat op als toestemming om de zak chocokikkers in Percy’s mandje te leggen. “Kunnen we chocokikkerwafels maken voor het avondeten vanavond?”
      “Stel je geluk niet op de proef, jongedame. Waar blijft mijn meel?”
      “Daar komt het,” zei Lucy, wat niet echt ergens op leek te slaan, tot Percy zich omdraaide en Oliver achter hem bleek te staan. “Hallo meester!” Lucy stuiterde - een beter woord kon Percy er niet voor vinden - om Percy heen naar Oliver toe en tuurde in zijn mandje. “Mogen we jouw meel hebben?” vroeg ze, nog voordat iemand anders iets had kunnen zeggen.
      “Hallo Lucy. Wat wil je met mijn meel?”
      “Niets,” zei Percy, al hielp dat niet veel, want op hetzelfde moment zei Lucy: “Chocokikkerwafels maken voor het avondeten!”
      “Pannenkoeken,” verbeterde Percy.
      Oliver trok zijn wenkbrauwen op. “Chocokikkerwafelpannenkoeken?”
      “Nee,” zei Lucy wijs, “papa wil geen kikkers in zijn pannenkoeken.”
      “Dat lijkt me heel verstandig van hem.”
      “Dankje,” zuchtte Percy. “En sorry, natuurlijk willen we niet jouw boodschappen stelen. Lucy is gewoon wat enthousiast.”
      “Wil je bij ons komen eten, meester?” flapte Lucy er opeens uit.
      Oliver lachte en even was Percy bang dat hij ja zou zeggen, maar vervolgens kon hij een soort onzinnige teleurstelling ook niet helpen toen Oliver echt antwoordde. “Dat is heel aardig van je, maar ik heb helaas al andere plannen vanavond.”
      “Kun je dat niet afzeggen?”
      “Niet als je wilt dat het schoolreisje doorgaat.”
      Lucy keek geschokt en Percy trok zijn wenkbrauwen op. “Zijn er problemen?” vroeg hij.
      “Een beetje,” gaf Oliver toe. “Een moeder die had beloofd mee te gaan als begeleidster heeft op het laatste moment afgezegd. Ik had al maar twee mensen weten te strikken, dus nu kom ik er echt minstens één tekort. Ik zal vanavond uilen rondsturen.” Olivers blik ging van Percy naar Lucy en hij glimlachte. “Kijk niet zo bezorgd. Er meldt zich vast nog wel iemand.”
      Lucy zei geen woord, maar ze staarde Percy aan op een manier die meer dan duidelijk maakte wat ze graag wilde. “Om welke datum gaat het?” vroeg Percy, want als hij Lucy blij kon maken, het schoolreisje redden en Oliver een avond brieven schrijven besparen, waren dat maar liefst drie vliegen in één klap.
      “Achttien december, in de week voor de kerstvakantie.”
      Hij probeerde zich zijn agenda voor de geest te halen, maar hij kon zich niet herinneren dat er belangrijke dingen op die dag stonden gepland. “Ik denk dat ze me wel een keertje kunnen missen op het werk.”
      “Ja?” vroeg Oliver. Hij klonk zo hoopvol dat Percy op slag zeker wist dat hij op achttien december niet op zijn werk zou verschijnen, zelfs als de Minister of Magic persoonlijk hem uitnodigde voor lunch. “Dat zou geweldig zijn. Het zou mij zoveel zorgen besparen.”
      “Dus nu kun je wel bij ons komen eten, meester.” Lucy was een hoop dingen, maar gemakkelijk af te leiden was daar niet één van.
      Oliver lachte weer. “Wil je de avond niet gezellig met je vader doorbrengen?”
      “Nee,” antwoordde Lucy onmiddellijk. Percy had zich wel beledigd willen voelen, maar eigenlijk stond hij voor een veel te groot deel achter Lucy’s antwoord om er verontwaardigd over te doen.
      Oliver keek Percy aan. “Geen zorgen, ik verwacht niet echt een uitnodiging.”
      Percy’s moeder had hem altijd geleerd om goed eten nooit voor zichzelf te houden. Hij was geen meesterkok, maar hij wist dat zijn pannenkoeken eetbaar waren. Hij haalde zijn schouders op. “We hebben altijd een paar pannenkoeken te veel.”
      Oliver keek hem even aan alsof hij niet zeker wist of Percy het meende. Toen grijnsde hij. “Daar kan ik jullie natuurlijk niet mee laten zitten.”