- 4 -

Tussen Percy’s eerste ontmoeting met Lucy’s leraar en de ouderavond hadden ongeveer twee maanden gezeten. De keer dat ze elkaar daarna zagen was daarom naar verhouding onverwacht snel, want er waren pas twee weken verstreken toen Percy vlak voor zijn lunchpauze een uil kreeg van het schoolhoofd. De brief was weinig informatief en bevatte ergerlijke fouten in de opbouw, maar het was meer dan voldoende om hem te alarmeren. Hij twijfelde er geen moment over of graag zouden we u zo spoedig mogelijk spreken over zaken in verband met uw dochter betekende dat hij onmiddellijk op zoek moest gaan naar de dichtstbijzijnde Floo verbinding - wat achteraf gezien misschien een beetje haastig was.
      Toen hij bij het klaslokaal aankwam, kon hij door het raampje in de deur zien dat er in ieder geval geen paniek heerste onder de leerlingen. Ze zaten allemaal braaf aan hun tafeltjes te kleuren. Zelfs Lucy, tot zijn lichte verbazing en immense opluchting. Hij haalde diep adem en klopte aan.
      “Hallo?”
      Alle hoofden draaiden zijn kant op, inclusief dat van Oliver, die bij een groepje tafels hurkte en blijkbaar een tekening aan het bewonderen was toen de les werd verstoord. “Percy?” vroeg hij. Zijn uitdrukking ging van verrast naar ernstig bezorgd. Hij stond op en kwam naar Percy toe.
      Percy bleef opgelaten bij de deur staan en stak even een hand op naar Lucy toen die enthousiast naar hem zwaaide over Olivers schouder.
      “Percy,” herhaalde Oliver, dit keer gedempt, zodat niet de hele klas zou kunnen meeluisteren, “wat doe je hier? Is er iets mis?”
      “Ik- Ik kreeg een brief. Van het schoolhoofd?”
      Alle bezorgdheid verdween op slag en werd vervangen door pure ergernis. Percy was even bang dat het op hem was gericht, tot Oliver gefrustreerd zijn armen over elkaar sloeg en uitlegde wat hem dwars zat. “Marsha heeft je gevraagd te komen? Ik heb haar nog zo gezegd dat het niet nodig was. Heeft ze tenminste uitgelegd wat er is gebeurd?”
      “Niet echt.”
      Oliver rolde nog net niet met zijn ogen. “Je hebt je waarschijnlijk onnodig zorgen gemaakt, Percy. Het spijt me.”
      “Maar er is dus wel iets gebeurd?” drong Percy aan. Nu hij hier eenmaal was, wilde hij tenminste het verhaal horen.
      “Lucy heeft tijdens de kleine pauze ruzie gehad met een andere leerling, Rick. Naar ik begrijp heeft ze hem een duw gegeven, waarop hij is omgevallen en een splinter in zijn hand heeft gekregen. Marsha - het schoolhoofd - heeft zijn ouders nog eerder geïnformeerd dan jou, dus hij is nu naar St Mungo’s.”
      Percy’s hart klopte sneller dan normaal. Dit was niet hoe hij Lucy kende. Was er iets mis? Had hij zelf iets verkeerd gedaan? Werd Lucy gepest? Ze had een keer tien minuten lang niet met hem gepraat nadat hij een vlieg had doodgeslagen waar ze vriendjes mee had willen worden, dus fysiek geweld was wel het laatste wat hij van haar zou hebben verwacht.
      Het duurde even tot het volledig tot hem doordrong wat Oliver net had gezegd. Het jongetje dat Lucy een duw had gegeven was naar het ziekenhuis gegaan. “Was het zo erg?”
      Oliver schudde zijn hoofd. “Zoals ik al zei, Rick had een splinter in zijn hand, maar verder was hij vooral geschrokken. Dat hij niet meer op school is ligt aan de beslissing van zijn moeder. Ik heb geprobeerd haar ervan te overtuigen dat het veel beter zou zijn voor Rick als dit niet zou worden aangepakt alsof er iets heel ernstigs is gebeurd, maar ze was vastbesloten hem naar St Mungo’s te brengen voor een volledige check. Het zou er iets mee te maken kunnen hebben dat Ricks ouders me niet zo mogen.”
      “Rare mensen.”
      Percy was zich er niet van bewust dat hij die gedachte hardop had uitgesproken tot Oliver naar hem glimlachte. Op dat punt kon hij zich er niet meer om schamen. Hij zou nog meer stomme dingen zeggen als het betekende dat de slechte dag die Oliver blijkbaar had gehad een beetje werd verlicht.
      Oliver wierp een korte blik achterom op zijn klas, waar iedereen nog braaf aan het tekenen was, voordat hij zich weer tot Percy wendde. “De middagpauze begint over een paar minuten. De meeste kinderen gaan naar huis en de rest blijft met een van de juffen in de aula, dus ik was van plan die tijd te gebruiken om met Lucy te praten over wat er is gebeurd. Daar was eerder in alle ophef nauwelijks tijd voor, maar het is uiteraard wel nodig, want we kunnen dit soort gedrag niet door de vingers zien. Als je wilt mag je erbij komen zitten, nu je hier toch bent.”
      “Is dat wel handig?”
      “Volgens mij zou het Lucy meer storen als je nu meteen weer vertrok.” Percy aarzelde nog steeds. Oliver zag dat, want hij deed nog een extra aanbod. “Ik kan je de helft van mijn sandwich aanbieden, als je je zorgen maakt over lunch. Hoe zou je daar nou nee tegen kunnen zeggen?”